Soms kan een ritje in de trein een hoop helderheid geven over de maatschappij.
Ik zit in de Eurostar van Parijs naar huis. Er stapt een man in, duidelijk in de war, lawaaiig, hij gaat drie keer verkeerd zitten. Ik denk nog: als hij maar niet naast mij terechtkomt. En ja hoor.
Hij begint meteen z’n verhaal. Hij is Tunesiër, woont in Parijs en z’n ex vrouw in Brussel. Hij mag z’n kinderen van haar niet vaak meer zien. ‘Een keer in de maand maar mag ik naar ze toe. Ze is een bitch’ zegt hij. Dan klapt hij het tafeltje uit en legt z’n hoofd er op. De man ruikt verschrikkelijk. Hij rochelt, haalt z’n neus onsmakelijk op. Alcohol, zweet, sigaretten en twee weken minimaal niet gewassen. Een Nederlander die aan de andere kant van het gangpad zit, knijpt in z’n neus en maakt een gebaar van: wat een lucht.
En dan denk ik: zo zit de maatschappij nou in elkaar. We durven niks te zeggen. Stel dat ik dat deed: ging hij me in elkaar slaan, schelden? Je weet het niet. Slechte raadgever, angst.
Ineens begrijp ik waarom Jimmy Savile, een Britse presentator die zich vergreep aan minimaal 1000 kinderen, Mohammed al Fayed die tientallen vrouwen aanrandde, Ali B die zich misdroeg als knuffel Marokkaan, priesters in de katholiek kerk, waarom al die mensen jarenlang hun gang konden gaan. Niemand durfde iets te zeggen. Uit angst. Terwijl aan de andere kant mensen over alles en nog wat klagen en korte lontjes hebben, maar hierover hoor je ze niet. Het is te groot.
Daarom ben ik zo ongelooflijk trots op die voetbalvrouwen. Ruim 100 vrouwen verenigden zich, omdat ze niet in Saoedi-Arabië willen voetballen. Mensenrechten worden er met voeten getreden. LHBTI-ers hebben geen rechten en vrouwen ook niet. Arbeiders uit Azië worden behandeld als slaven.
En ja hoor, het argument komt weer naar voren dat sport niks met politiek te maken heeft, precies als in 1978 toen Freek de Jonge protesteerde tegen het WK in Argentinië.
Natuurlijk gaat de FIFA, die geobsedeerd is door geld, zich niks van dit vrouwenprotest aantrekken. Maar het feit dat ze zich durven uitspreken, vind ik wel heel hoopgevend.
Ineens snap je ook waarom er zoveel vrouwen in het verzet zaten in de oorlog. Een goed ontwikkeld gevoel van rechtvaardigheid, en ook nog durven opstaan. Petje af, dames, goed gedaan. Alleen wel opvallend: relatief weinig aandacht in de pers. Omdat het vrouwen zijn?