Er zijn nog altijd mensen die sociaal denken. Zoals mijn vriendin, die dertig jaar verpleegkundige was en las dat de GGD personeel zocht dat een injectie kan geven. Nou, dat leek haar wel wat, ze heeft er immers duizenden in haar leven gezet. Dus de GGD gebeld. Maar die hebben dat uitbesteed, en nu gaat uitzendbureau Unique erover. Mijn vriendin zal maandagmiddag om 13.30 uur gebeld worden. Maar niemand belt. Dus weer contact met de GGD. ’Nee, daar gaan we niet over, dan moet u Unique bellen.’ Het nummer dat m’n vriendin krijgt is buiten gebruik. Dus opnieuw. Ander nummer, nu slechts geruis op de lijn. ‘Graag of niet,’ denkt m’n vriendin. En ze was niet de enige. Zo gek, ik heb zomaar het idee, dat de GGD geen mensen gaat vinden. Of hebben ze het misschien te druk met het uitbetalen van 15 euro per uur aan thuiszittende, nietsdoende profiteurs, zoals we in deze krant konden lezen? Het gaat hier wel om belastinggeld mensen. Vroeger zou ik zeggen: tijd voor Kamervragen, maar ja, sinds dat ook niks meer voorstelt: de bezem door die GGD heen, wat een bende! Stel iemand aan die de boel daar eens behoorlijk organiseert!
En dan nòg kant van de werk-medaille.
Met een andere vriendin ging ik afgelopen weekend eten in een restaurantje waar ze de eigenaar kende. Ze had er goede herinneringen aan en verheugde zich op een gezellige avond. Als we aan komen lopen staat een vriend van mij, die investeert in restaurants, voor de deur.
‘Wat doe jij hier nou?’ vraag ik verbaasd.
Het blijkt dat de eigenaar in het ziekenhuis ligt, de kok het heeft af laten weten en de afwasser niet is komen opdagen. Hij staat nu maar even in de bediening om de 60 couverts die deze avond zijn geboekt, te redden.
Samen met een mevrouw werkt hij zich kapot, dat kan je zo zien. Ze leggen de situatie uit aan de klanten. Sommigen zijn toch genadeloos: een fles wijn die op de kaart staat uit 2018 wordt teruggestuurd als hij van 2020 blijkt te zijn.
Als we weggaan en ik de mevrouw extra bedank omdat ze zo keihard heeft gewerkt, vraag ik of het echt zo moeilijk is om aan koks te komen.
‘Eindelijk, na drie weken geen enkele reactie, kwam er een Marokkaanse mevrouw, die graag wilde,’ vertelt ze. “Toen ik naar haar werkervaring vroeg, zei ze dat ze nog nooit in een restaurantkeuken had gestaan, maar dat ze zeker wist dat ze alles kon googelen.’
Ik vind het een wonder dat er nog restaurants bestaan.