Natuurlijk zou ik het kunnen hebben over het gedrag van de minister van Onderwijs die hetzelfde deed als Matthijs van Nieuwkerk maar voor hem blijkbaar geen reden was om op te stappen. Of over het belachelijke bedil-gedrag van Europa dat lijkt op Rusland uit de jaren 50.
Nee, ik wil vandaag heel positief zijn. Want vorige week, na mijn column over de dood van mijn vriend Peter, werd ik overspoeld met zo veel liefde van de lezers. En dat wil ik graag met u delen, er is al somberheid genoeg.
Een wildvreemde meneer schreef mij, dat ik het niet moest hebben over mijn ‘ex-partner’, maar over mijn ‘geliefde’. ‘Want,’ zo schreef hij, ’afstand en omstandigheden haalden jullie uit elkaar, maar de wederzijdse liefde was er nog wel.’ Hoe kan het dat iemand die ik niet ken, zo goed mijn gevoelens kan verwoorden?
Ik kreeg een ontroerende mail van een meneer die me vertelde dat zijn vrouw jarenlang dement was. Zij herkende hem niet meer, en dat maakte hem enorm verdrietig.
‘Maar zo bijzonder,’ schreef hij,’ een paar uur voordat ze overleed keek ze me aan, sprak m’n naam uit en wist ze dus ineens weer wie ik was. Dat was voor mij zo’n onvoorstelbare troost, dat maakte haar overlijden draaglijk.’
Honderden mails, berichtjes, brieven en kaarten heb ik ontvangen. Wat is het fijn als je je realiseert dat er in deze keiharde wereld nog mensen met mede-gevoel zijn.
Om kwart voor acht ’s morgens belde Harry Mens. ‘Ik zit met tranen in m’n ogen,’ zei hij, en dat deed me enorm goed.
En toen dacht ik ineens: als er zo veel lieve, troostende mensen zijn, waarom horen we dan eigenlijk altijd alleen maar die negatieve shit van de a-sociale media? Moeten we niet met elkaar een groep vormen die mensen in de problemen steunt. Vroeger heette zoiets een kerk, maar misschien als we het een andere naam geven, voelen mensen er weer voor.
Want het is wel duidelijk: als bijna 50% van de jongeren psychische problemen heeft en meer dan twee miljoen mensen zichzelf eenzaam noemen, dan is er wel iets aan de hand in de maatschappij.
Als je beste vriend overlijdt kun je in een diepe depressie komen, maar als je ziet hoe warm mensen om je heen gaan staan, is dat een geweldige troost.
Gemeenschap, community, gesprekskring, geef het maar een naam, ik weet zeker dat zoiets een oplossing zou kunnen zijn voor de maatschappelijke eenzaamheid.
U allen intussen dank voor de warme tsunami, wie weet kunnen anderen er ook wat mee.