Zelden heb ik me zo fijn gevoeld in een omgeving met alleen maar vrouwen. Eergisteren was ik op de uitreiking van de Strong Women Award in hotel The Grand in Amsterdam. Een Award voor vrouwen die tegen de wind in rechtop zijn blijven staan. Gisteren was er al een verslag in deze krant. Wendy van Dijk was de winnares, en ook een onbekende vrouw die een Award kreeg, Irma van Dam, omdat ze 18 pleegkinderen hielp opvoeden.
Ik was er voor de eerste keer, en voelde me veilig, dankbaar, warm ontvangen door vrouwen die stuk voor stuk iets betekenen in de samenleving.
Betty de Groot, de organisator van dit geweldige evenement, had twee jaar geleden nog een kaal hoofd omdat ze bestraald werd tegen kanker. Twee jaar ging het evenement daarom niet door, en nu, bij de opening was ze emotioneel. Niet gek natuurlijk, als je even de hel hebt gezien en toch weer door kunt. Het zette de toon voor de middag.
Een verslag vertelt, terecht, niets over de onderlinge emoties. Het was zo heerlijk om al die vertrouwde gezichten weer te zien. Willeke Alberti natuurlijk, Karin Bloemen, Mary Borsato, iedereen heeft z’n portie in het leven wel gehad. Daarom was het juist zo bijzonder dat er enorm van elkaars aanwezigheid werd genoten. Tot mijn grote genoegen zag ik dat de ergste roddelaarsters niet waren uitgenodigd.
Daar was Dyantha Brooks, wat mij betreft een van de nieuwe presentatie talenten, en dat zeg ik dat omdat ik haar een paar keer in een talkshow heb gezien. Ik moest haar even vertellen hoe goed ik haar vind, niet om van haar een compliment te krijgen, maar omdat ik weet dat complimenten niet vaak gegeven worden in dit land. En Lucia Rijker, Lady Tyson, wereldkampioen kickboksen, wat een feest om met die vrouw te praten, al is het maar tien minuten. Zoveel wijsheid, je wordt er warm van. Binnenkort komt er weer een serie Dreamschool van haar op tv.
Ans Markus, kunstenares. Voor haar was er ook een dieptepunt, maar ze is weer terug! ‘We weten dat het leven niet altijd perfect is, maar we laten ons niet kisten’, zou de slogan voor de middag geweest kunnen zijn. Geen oppervlakkig gedoe, maar je realiseren dat het leven ook hele lelijke kanten kan hebben. Dat je soms een keihard gevecht moet aangaan, maar dat als je dat dan weer wint, je leven nog mooier is geworden, omdat je extra van elke minuut geniet.
Wat zou het veel plezieriger zijn in de maatschappij als iedereen elkaar, zoals deze vrouwen, met wederzijds respect behandelde, menselijkheid de boventoon liet voeren en gedragen werd door liefde.