De meeste van mijn vriendinnen zijn 50 plus. Als ze niet vanzelfsprekend streng zijn tegen zichzelf en zich precies aan de regels houden, dan zijn hun kinderen nog strenger. Alle vriendinnen over wie ik het heb zijn gezond.
‘Nee, mam, je mag er niet uit.’
‘Nee, je mag geen bezoek ontvangen.’
‘Nee, ik heb liever niet dat je naar de supermarkt gaat.’
Tot nu toe waren ze trots dat ze zich zo netjes aan de regels hielden. Ze vonden mij een losbol, omdat ik af en toe iemand op de borrel heb, of te eten.
Maar nu is het gaan regenen.
De een na de ander belt me op.
‘Hoe doe jij dat nou?’
En ik vertel ze dat ik mensen op afstand houd, constant handen was maar wel m’n gezond verstand blijf gebruiken. Want eerlijk is eerlijk, het mooie weer maakte het nog net dragelijk.
Ze worden nu allemaal overvallen door een enorm gevoel van eenzaamheid.
Eén vriendin heeft een vriend in Belgie- ze kan niet meer naar hem toe, en hij niet naar haar. Een andere vriendin reisde vanuit Italie ‘even’ naar Brussel, naar haar dochter om een verjaardag te vieren. Ze zit er nu al zes weken vast en wil terug naar haar huis, naar haar eigen spulletjes.
Een dierbare vriendin die ik al dertig jaar kende, is overleden, en ik kreeg een kaart na de begrafenis- je mag er niet heen.
Bizar, dat je van mensen die je zo lang hebt gekend, niet eens waardig afscheid kunt nemen.
Goed, ik ga jullie niet nog meer in de put praten.
Ik heb een geweldige serie op Netflix gezien, Unorthodox. Vier delen van een uur. Eerst dacht ik: wat kan mij die fanatieke Joden schelen, want het speelt zich af onder de Satmar, een sekte-achtige groep. Daar worden huwelijken nog gearrangeerd door een koppelaarster. Shira Haas speelt de hoofdrol: zij wil weg uit dat bekrompen milieu, weg bij de man met wie ze slechte seks heeft en de wijde wereld in. Alleen al voor het spel van deze Shira moeten jullie kijken. Wat een geweldige actrice, die alle dilemma’s fantastisch neer zet.
Uiteindelijk gaat het over de bevrijding van een vrouw uit een genadeloos rollenpatroon. En is het tegelijkertijd een documentaire over hoe zulke fanatieke Joden leven. In ‘The making of’ vertellen ze dat de film in twee dagen gedraaid is. Ongelooflijk.
Met als troost dat die lockdown wel vreselijk is, maar niet zo erg als in zo’n milieu te moeten opgroeien. Want dat was een lockdown die je hele leven duurde. En de onze is toch in elk geval tijdelijk. Hopen we.
29 april 2020
Geef een reactie