Altijd een momentje om even bij stil te staan, 8 maart, Internationale vrouwendag.
Er is nogal wat gebeurd de laatste jaren. De beste illustratie was afgelopen maandagavond, toen ik in het Concertgebouw luisterde naar een optreden van Barbara Pravi (Voila, voila,voila) Zij zong een lied over haar eigen abortus, toen ze 17 was. De dokter behandelde haar denigrerend, hij noemde haar zelfs een hoer, maar wat een verschil met zestig jaar geleden! Als je toen 17 was en zwanger, zat er niets anders op dan je kind ergens op een geheime plek te baren en er meteen afstand van te doen, om schande voor de familie te voorkomen. Aan het gedrag van de betreffende dokter moet nog gewerkt worden, en dat is eigenlijk wat je steeds vaker ziet in de maatschappij. Dat er voor mannen nog veel werk aan de winkel is.
Laten we even terug gaan naar de tijd dat ik bij de omroep kwam werken, in de zeventiger jaren. Je zag er geen vrouwen, ja, in de kantine en bij de boekhouding, maar niet in beleidsbepalende functies. Er waren geen cameravrouwen, redactrices, verslaggeefsters, noem maar op. Leidinggevende vrouwen bij grote bedrijven bestonden helemaal niet. Nu bestaat 30% van de Raden van Commissarissen uit vrouwen en zijn er een aantal mega-bedrijven met vrouwen in de top.
Kijk naar de politie, de rechtbanken, de artsen, apothekers: overal vrouwen. Er is veel gebeurd.
Sommigen zeggen dat mannen niet meer weten waar ze aan toe zijn. Andrew Tate is opgestaan, een Amerikaan die vraagt om de oude mannelijke waarden te herstellen: verantwoordelijk en beschermend zijn voor je vrouw, krachttrainingen doen voor een sterk lichaam en in snelle auto’s rijden. Veel mannen vinden hem een verademing. Of wij als vrouwen er blij mee moeten zijn is een tweede.
In andere landen bereikt de vernedering van vrouwen een hoogtepunt: bij de demonstraties in Iran wordt bij vrouwen opzettelijk met vuurwapens op geslachtsdelen gericht. Over de Taliban hoeven we het niet te hebben, we weten dat zij vrouwen niets gunnen, geen opleiding, geen zeggenschap.
Sommigen zeggen dat sinds The Voice er eigenlijk niets veranderd is in Nederland. Dat geloof ik niet. Mannen zijn zich veel bewuster van het feit dat ze niet zomaar alles kunnen zeggen. Linda heeft ondervonden dat je als vrouw de schuld krijgt als je man vreemd gaat. Ook een eye-opener.
Maar mijn belangrijkste vraag is: waarom zijn moeders er niet in geslaagd hun zonen zo op te voeden dat ze vrouwen op straat niet meer lastig vallen of denigrerend over hen denken?