Toen ik geboren werd, waren er 9 miljoen Nederlanders. Nu zijn het er zeventien miljoen, van wie vier miljoen een niet-Nederlandse achtergrond hebben.
Soms wordt de theorie geïllustreerd door de praktijk.
Ik bracht mijn rok, omdat die korter moest, naar de kleermaker en realiseerde me dat die kleermaker uit Irak komt. Van de week moest ik bij een of ander verzamelpunt een pakje ophalen. Ze waren op zaterdag zo maar open. Syriërs leidden de zaak.
Het beste restaurant in ons stadje is van Chinezen.
Veronderstel dat dit er allemaal niet was?
Ik denk dat onze economie in elkaar zou klappen. Want je kunt natuurlijk zeggen: die buitenlanders pikken onze banen, maarre… als we eerlijk zijn weten we dat er weinig Nederlander op vrije zaterdagen pakjes gaat staan uitdelen. Dat Nederlanders geen Chinese restaurants kunnen runnen, net zo goed als Chinezen geen haringtent kunnen managen.
Onze cultuur zou dodelijk saai zijn zonder al die invloeden van dönerkebab, chinees eten, Thai food en noem maar op.
Jammer dat er niet consekwent meer positieve cijfers naar voren worden gebracht. Bijvoorbeeld hoeveel mensen van buitenlandse komaf bijdragen aan onze economie. Hoeveel er in het ambtenaren apparaat zitten, bij de politie, bij defensie en hoe ongelooflijk veel er aan de universiteit studeren, vooral vrouwen.
Jaren geleden interviewde ik voor mijn boek ‘De kleur van succes’ bijvoorbeeld al Rahma el Mouden. Ze kwam op haar zestiende zwanger naar Nederland en zat dagen te huilen op een kamertje terwijl het alsmaar regende, haar man aan het werk was en ze geen woord Nederlands sprak. In 1999 werd ze zakenvrouw van het jaar omdat ze in haar eentje een schoonmaakbedrijf opzette. Bewonderenswaardig. Ik hoor haar nog regelmatig op de radio. Grappig om nu nog eens dat boek van mij uit 2004 terug te lezen. Ik interview daarin ook Sylvana Simons. Ik vraag haar: ‘Heb je je altijd gerealiseerd dat je zwart was?’ En dan zegt ze dat ze aan een witte man vertelde dat ze op de ballet academie zat. En dat die man toen zei: ‘Ja, dat kunnen jullie goed.’ Dus dat haar wereld ineens werd ingedeeld in wij en zij. Zo zie je dat één zo’n ongelukkige opmerking nog veel later voor veel agressie bij Sylvana gezorgd heeft.
Voor wie het niet gezien heeft: kijk de gēnantste video sinds tijden van een zogenaamd politiek debat tussen Kamerleden, de dames Simons en Leijten. Het zou misschien dodelijk saai zijn zonder het temperament, maar in dit geval kon ik het missen als kiespijn. En ik geneerde me dood. Wat een niveau.