Wat een ouderwets woord, trouw! Wie is er tegenwoordig nog trouw, eigenlijk?

Iets minder dan de helft van de huwelijken strandt. Des te meer bizar dat een trouwfeest tegenwoordig drie dagen duurt, meestal in het buitenland. Als het trouwfeest voorbij is, is het huwelijk al bijna over.

Trouw aan de werkgever? Ach nee, iedereen werkt part-time. Waarom eigenlijk? Knappe koppen hebben uitgerekend dat als met name vrouwen full-time zouden werken het hele arbeidsprobleem zou zijn opgelost. Maar daar hebben vrouwen geen boodschap aan. Ze volgen een dure opleiding (arts, tandarts, kapster, verpleegster, schoonheidsspecialiste) en zonder man of kinderen vinden ze het de gewoonste zaak van de wereld om maar drie dagen per week te werken. Ze hebben namelijk tijd voor zichzelf nodig, wat dat ook moge betekenen. Misschien iets om aan een opleiding een aantal jaren verplicht full-time werken te verbinden?

Trouw aan je collega’s? Nou, als ik zie wat collega’s over elkaar zeggen op de show-pagina’s, dan kan ik maar één ding denken: met zulke collega’s heb je geen vijanden meer nodig.

Volgens mij werkt het één het ander in de hand.

Is het niet zo dat als de buitenkant van een huwelijk ongelooflijk belangrijk is (drie dagen feest vieren) dat je dan aan de binnenkant niet meer toekomt en het allemaal een grote teleurstelling zal blijken te zijn?

Dat als je niet werkelijk betrokken bent bij het werk dat je doet, je ook niet trouw kunt zijn aan een werkgever, omdat het je niet interesseert, als het geld maar binnenkomt?

Ik ben ervan overtuigd dat door het algemene gebrek aan trouw, langzaam maar zeker onze hele maatschappij in elkaar stort.

Waar is de trouw van bewoners voor de woningbouwvereniging, van de politicus aan zijn partij, van de consumenten aan hun merken?

Je ‘deel van een maatschappij voelen’ is ongelooflijk ouderwets. Men heeft helemaal niets met z’n buren,(er zijn straten waar men niet eens weet hoe de buren heten), niets met vriendschap (meer dan drieeneenhalf miljoen mensen in Nederland zeggen van zichzelf dat ze eenzaam zijn) niets met contact leggen (veel makkelijker om met je oortjes in op je telefoon te kijken) niets met een ouderwetse bron van contact, het café. Langzaam maar zeker zijn de afgelopen tien jaar ruim 1300 cafe’s verdwenen.

Sterker nog, ik heb het idee dat met name de jongere generatie gewoon een beetje bang is voor contact. Als je ze aanspreekt in een trein als ze naar iets zitten te luisteren, zie je de paniek in hun gezicht. O jakkes, een levend wezen spreekt tegen mij.

Eerlijk is eerlijk, op de scholen doen ze enorm hun best. Ik zie dat als ik les geef bij groep acht. Dus daar ligt het niet aan. Ik vrees dat we allemaal weer heel ouderwets moeten worden. Samen zullen moeten zoeken naar binding en niet naar scheiding, waar de anti-socials zo goed in zijn.

Leuk als je deelt!