Soms liggen conclusies makkelijk voor de hand. Ik lees eerst een stuk van de coordinator terrorismebestrijding dat we noodpakketten in huis moeten halen omdat Nederland een makkelijk doelwit is voor terrorisme en daarna dat het treinverkeer 12 uur stil heeft gelegen. Dus? De mannen aan de top hadden geen idee wat er aan de hand was. Over twee weken horen we dat het een cyberaanval was, ofzo. Toch maar beginnen met het noodpakket?
Op dit moment krijg ik een fijne training voor een electriciteitsloos leven. Ik ben even in Zuid Afrika om mijn geliefde Peter met zijn familie te herdenken. Nederlanders (ik ook) vinden het altijd fijn om te horen dat het ergens anders noodweer is en, uitzonderlijk, mooi weer in Nederland. Nou, jullie kunnen smullen: het giet hier van de regen, het is 8 graden, bijna nergens verwarming en er waait een harde wind. Met dat weer kom ik na 12 uur vliegen om tien uur ‘s avonds aan en… ik krijg de deur van het appartement niet open. Later blijkt dat de voordeur is opgezet door het vocht. Gelukkig waren er twee lieve vriendinnen bij wie ik die nacht kon logeren.
Bijna elke dag is hier zeker vijf uur geen stroom. Vreemd genoeg meestal ook tijdens het avondeten. Ik nodig niets vermoedend mensen uit om voor ze te koken. Ze moeten vier etages omhoog lopen, want de lift doet het natuurlijk niet, het eten wordt koud opgediend want de oven is buiten werking. We zitten wel gezellig met kaarsjes, dat is dan weer een voordeel.
Eerlijk gezegd, toen ik met mn koffers voor een niet open te krijgen voordeur stond, dacht ik maar een ding: zo gauw mogelijk terug naar huis!
De volgende morgen hoor ik iemand voor de deur mn stoepje vegen. Het is de huismeester, ik vraag hoe het met hem gaat. We wisselen beleefdheden uit en dan vraagt hij naar Peter. De tranen biggelen over m’n wangen.
‘Weet u, huilt u maar lekker,’ zegt hij vriendelijk, ‘dat lucht op. Weet u wat ik doe als ik een geliefde mis? Ik praat gewoon met ze, dat moet u ook doen, dat helpt echt.’
De volgende dag ga ik, alleen,naar een restaurantje waar ik vier maanden geleden nog met Peter was.
‘Waar is de oude meneer?’ Vraagt het meisje uit de bediening. Als ik haar vertel dat hij is overleden, zegt ze:’ Niet verdrietig zijn, hoor, ik zie hem achter u staan en hij waakt over u! ‘
Ze haalt zonder dat ik er om vraag uit zichzelf het drankje dat ik zo lekker vind.
O ja, nu weet ik weer waarom ik een haat/liefde verhouding met Zuid Afrika heb: wat ben ik dol op deze mensen die zo warm en medemenselijk zijn. Dat geeft troost en is met geen enkele bedrag te betalen.
