Geloof het of niet, maar er zijn aardig wat tradities in de maatschappij, die we misschien niet meteen allemaal doorhebben. Bij elke nieuwe groep waar je komt, moet je je op een bepaalde manier ‘invechten.’
Je wordt uitgeprobeerd, en soms zelfs getreiterd. Maar hoor je eenmaal bij de groep, dan heb je het een stuk makkelijker. Dat is bij de bank, in het politieapparaat, de supermarkt, de zorg, overal.
Daarom leren universitaire studenten, die later tot de top van de maatschappij zullen horen, zich ‘in te vechten’, bijvoorbeeld bij andere verenigingen en daarbij kan het er hard aan toe gaan. Maar ja, als zoiets gebeurt bij Bekende Mensen, dan is het smullen.
Het was denk ik 2003 toen ik de live talkshow ‘Keyl’ bij de TROS presenteerde op zaterdagavond. Grote flop, want ik zat tegenover Jack Spijkerman die miljoenen kijkers had.
Voor het maken van die show moest ik ’s zaterdags over de redactie van NOS Sport lopen.
‘Wat moet jij hier?’ werd me toegeschreeuwd. ‘Ik moet naar m’n studio en ik kan die niet anders bereiken dan via deze redactie,’ zei ik.’ Volgende keer andere weg nemen’, werd er gesnauwd, maar dat kon niet, dus de week erop was ik er weer en zei: ’Goedenavond’. Als op afspraak draaiden alle redacteuren hun hoofd weg en zeiden niets. Ik voelde me een lastig insect. Ik was geen aankomende redacteur, niet van buitenlandse afkomst, maar dit kwam boven toen ik het verhaal van Aicha Marghadi las. Nooit meer aan gedacht, maar floeps, daar was het ineens.
Studio Sport was een Keizerrijk, met eigen wetten en regels, en niemand van de leiding, precies als bij DWDD, corrigeerde. Ik ken Jack van Gelder als een aardige collega. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat hij vrouwen een ‘hoer’ noemt, maar ik kan me helemaal niet voorstellen dat zoiets ongecorrigeerd blijft.
De groep maakte z’n eigen regels. Er werkten daar alleen Sterren, die dachten dat ze zich alles konden permitteren. Nu komt er een nieuwe hoofdredactie, misschien dat er een cultuuromslag plaatsvindt, maar daar zal hard aan getrokken moeten worden.
Als langdurig werkende vrouw heb ik geleerd niet alles persoonlijk te nemen. Er werkten redactrices voor mij en ik als ik dan zei dat ik hun werk niet goed vond, barstten sommigen in huilen uit: ’Ik wist wel dat je me niet mocht,’ wat totaal niet aan de orde was.
Dus ook vrouwen moeten leren het persoonlijke en het zakelijke te scheiden.
Intussen is nu het leven van een aantal collega’s geruineerd. Het lijkt me vreselijk.