Steeds vaker ken ik mensen die problemen hebben met hun ouders. Die zijn dan rond de 90 jaar. Zo vertelde een vriend van mij dat na maanden zeuren en zuigen zijn moeder dan eindelijk een kamertje in een verzorgingshuis had gekregen. Ze was alleen en zat inmiddels in een rolstoel, dus thuis ging niet meer. Het eerste dat er gebeurde, was dat de straat voor het huisje van de moeder opengebroken werd, zodat de vrouw van eind 80 niet meer naar buiten kon. Weken lang.
Dan heb ik een vriend van wie de vader langzaam begint te dementeren. Gas laten branden en het huis uit gaan. Kraan laten lopen in het bad. Vergeten. Deze man moet dringend naar een verpleeghuis. Nou, dan moet je eerst van hogerhand als dementerend worden gekeurmerkt, anders helpt niemand je. Een procedure die een paar weken kost. En in de tussentijd? Ja, de kinderen, die moeten het maar zien op te vangen. Maar die hebben ook een baan of een gezin of alle wee, dus dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Van de week hoorde ik een verhaal van een vrouw van 93. Altijd gezond geweest, woonde nog zelfstandig. Kreeg iets met haar blaas. Met de ambulance naar het ziekenhuis. Daar werd ze gestabiliseerd. Of de zoon zijn moeder kon komen ophalen? Tuurlijk, zoon onderweg naar broos dametje. Maar duidelijk was, dat ze niet meer terug kon naar haar huis. En probeer dan maar eens een plek in een verpleeghuis te vinden.
Veertien dagen dag en nacht bellen, met hulp van de zorgverzekeraar en de huisarts. Nergens plek.
‘Kunnen jullie mij alsjeblieft van het balkon gooien?’ vraagt de moeder, die ziet dat haar kinderen onder de situatie lijden.
Elke oudere aan wie ik dit verhaal vertel reageert hetzelfde. ‘Laten we hopen dat we aan een pilletje kunnen komen als we zelf zo ver zijn,’ zuchten ze.
Van de week hoorde ik van een ingewijde, dat 75 personeelsleden per dag uit de zorg vertrekken. Vijfenzeventig per dag! Wie niet afhankelijk van anderen wil worden blijft niets over dan het pilletje. Niet te geloven dat we een Openbaar Ministerie hebben dat de voorzitter van de Coöperatie Vrije Wil gewoon een paar dagen vastzet op verdenking van betrokkenheid bij zelfdoding. Terwijl hij niets heeft gedaan en alleen maar niet zo wil eindigen als bovenstaande gevallen.
Nee, met je rolstoel voor de trein gaan staan, dat is menselijk. Meer schrijnend kan toch niet?