Het begon ermee dat ik veiligheidsspelden nodig had. Of nee, het begon met een ’girls best friend’, geen diamanten, maar met deze kou een elektrische deken. Geweldig, ik had er een besteld en het is de beste aankoop sinds jaren. Heerlijk, ’s nachts warme voeten. Omdat veel pakjes uit de straat soms bij mij bezorgd worden, ontdekte ik dat de halve straat elektrische dekens bestelde. Allemaal koude voeten, denk ik. Maar als je zo’n ding aanschaft, moet je hem ook vastzetten, want een mens draait in z’n slaap. Vandaar veiligheidsspelden. 36 veiligheidsspelden voor… 7 euro! Ok, op internet lijken ze goedkoper, maar dan komen er weer bezorgkosten bij. Ik probeer dus dat plastic doosje open te krijgen. Het zit dichtgeplakt met een sticker, die met geen mogelijkheid los gaat. Dus… de schaar, altijd het laatste redmiddel. Twintig minuten staan prutsen, maar het doosje is open en de deken vastgezet aan het matras.
Wat is dat toch met verpakkingen? Krijg ik een fijne English pudding. Mooi lipje eraan geproduceerd, zodat je het makkelijk kan opentrekken. Doet het niet. Uiteindelijk dus maar weer de schaar en woedend de punt erin gezet.
Lipjes aan blikjes, ook zoiets. Het zal ongetwijfeld aan mijn grenzeloze onhandigheid liggen, maar die lipjes breken bij mij altijd af. En dan helpt de schaar niet, dan moet je graven naar een ouderwetse blikopener.
Van de week had ik mensen te eten en stond ik weer te klungelen. Een van m’n gasten zei dat hij de filosofie achter boterhambeleg verpakkingen niet begreep. Ongetwijfeld zijn er hele teams bezig die slimme verpakkingen te bedenken. Je kunt ze open maken en dan later weer dicht plakken, maar hij zei ook dat het er meestal mee eindigde dat hij razend met z’n tanden het zakje opende.
Hoe is het toch mogelijk dat zulke dingen zo geproduceerd worden dat iedereen er mee in gevecht is?
En heb ik het nog niet eens gehad over kurken die alleen met behulp van de buurman en zijn waterpomptang uit de prosecco flessen getrokken kunnen worden, of de limonadeflessen die werkelijk met alle slimme hulpmiddelen niet open te krijgen zijn.
Nou ja, het contact met de buurman wordt wel steeds leuker daardoor, maar waarom laten die briljante ontwerpersteams die verpakkingen niet uitproberen door mensen zonder kracht in hun handen?
Van de week was het oorlog met een pot appelmoes. Iemand had me gezegd dat je de deksel heet moet maken en dan een klap op de achterkant. Zo gezegd, zo gedaan.
De hele inhoud van de pot in de gootsteen. Fijn.