We gaan even terug naar het jaar 1985, het eerste jaar dat ik Ron Brandsteder in levende lijve ontmoette. Ik was een eenvoudige verslaggever, Ron een Beroemde Presentator van een Grote Show.
Sommige Beroemde Mensen in Hilversum gedragen zich als Sterren, wat dat ook moge betekenen. Dus toen ik voor het spelletje Sterrenslag werd uitgenodigd door de AVRO vroegen mijn collega-journalisten zich af wat ik daar ging doen. Wat moest ik bij die entertainers? Daar werd toen nog verschrikkelijk op neer gekeken, je had hoge en lage kunst en journalistiek was duidelijk hoog. Nou, voor mij niet, dus hoe meer mijn collega’s protesteerden, hoe meer ik dacht: ’Waarom eigenlijk niet?’
Ron was een voorbeeld van iemand zonder enige kapsones. Ik vond het eng om bij hem in de buurt te zijn, zo’n Beroemde Man, maar binnen 30 seconden had ik door dat hij vooral een bescheiden man was. In het hotel waar we met de hele club sliepen, eindigde ik liggend met hem in de hotel lobby omdat we niet meer konden opstaan van de lach.
Regelmatig kwam ik hem later tegen. We hadden altijd leuke gesprekken, want onze band werd door de lobby in stand gehouden. Hij was oprecht geïnteresseerd.
Op een gegeven moment had hij allemaal gezeur van de Bladen. Iemand beweerde een kind van hem te hebben (een en al leugen) en hij was agressief geweest.
Ik zei: ’Dat vind ik nou niks voor jou, dat je als agressief wordt beschreven.’ Toen vertelde hij me wat er gebeurd was. Een wildvreemde man liep dagen achter hem aan met een videocamera. Hij werd er knettergek van en hij vroeg de man of hij ermee op wilde houden. Maar die ging gewoon door. Toen de man op een gegeven moment met hem de wc in liep, was de maat vol. ’En nou sodemieter je op!’ had Ron geroepen. Ik zei dat ik na een half uur al uit m’n vel geknapt zou zijn. Hij leed erg onder dit soort dingen.
Later, toen hij samen met André van Duijn de revue deed, zag ik hen op het toneel. Mijn Engels sprekende partner ging mee en zat naast me te bulderen van de lach. Ik zei: ’Hoe kan dit, je verstaat toch geen Nederlands?’ Maar Peter zag de lol waarmee die twee op het toneel stonden. Ze gierden het samen uit en vooral Ron kon z’n lachen niet houden als André weer eens iets onverwachts deed. Heerlijk om naar de kijken.
Dank je wel Ron, dat je met jouw humor mij de sores waarover ik verslag deed kon doen vergeten.