Soms heeft een mens ongelooflijke mazzel. Dat was toen ik een paar weken geleden werd gevraagd of ik het interessant zou vinden een reportage te maken voor de KRO/NCRV over Kerst in Rome.
Bijzonder hoe zo’n vierdaagse gebeurtenis allerlei herinneringen oproept. Tegenwoordig doe ik voornamelijk live televisie. Naar de studio, schmink op en go. Jarenlang maakte ik reportages toen ik bij de actualiteitenrubrieken werkte, en ik was helemaal vergeten hoe dat ook weer ging. Op reis met cameraman, geluid, regisseur en presentator Wilfred Kemp. Met hem had ik lang geleden een programma gepresenteerd en ik had er goede herinneringen aan.
Bij de opnamen blijkt Mark Glastra van Loon, de cameraman, maar liefst drie statieven bij zich te hebben. Meteen herinner ik mij m’n eerste reportage: ik moest het toen nog houten statief dragen, loeizwaar, bijna een hernia. Bovendien vielen we enorm op met onze grote camera’s. Vervelend, want altijd springende mensen ervoor of agressievelingen of politie die een vergunning wilde zien, zeker in Italië. Nu werken ze met camera’s die eruit zien als gewone toeristencamera’s.
We gaan ravioli maken tijdens een kookcursus. Viel mee qua moeilijkheid. Maar het is vooral de bedoeling dat ik vertel wat mij in m’n leven gedreven heeft.
We gaan naar de wijk Primavalle, waar ik ooit een reportage maakte over moeders die in opstand kwamen tegen de drugshandel, omdat hun kinderen verslaafd raakten. De wijk was niets veranderd.
We gaan naar het Joodse Getto, waarvan ik niet eens wist dat het bestond. In de oorlog werden ook hier joden weggevoerd. Een mevrouw die langs ons loopt vertelt dat de joden van huis gehaald werden. Dat er een baby bij was, die ze in de lucht gooiden en als een kleiduif doodschoten. Ik ben er misselijk van.
Mooi om te zien hoe Wilfred het katholieke geloof is toegedaan. Hij geniet van de rituelen en gebruiken. Als protestant kan ik toch niet laten hem te vragen hoe hij, die al heel lang een homoseksuele relatie heeft, toch van zo’n kerk die homo’s niet zo ziet zitten, kan houden.
‘Er is zoveel moois in die kerk, zoveel troost en traditie, ik kan er wel mee leven,’ zegt hij. Fijn om zo’n anker in je leven te hebben.
Het was twintig jaar geleden dat ik in Rome was. Het centrum is natuurlijk niets veranderd, dat is al honderden jaren hetzelfde. Op het plein bij het Vaticaan komen nog steeds iedere zondag duizenden mensen naar de paus luisteren. Als je niet wist dat internet z’n intrede gedaan heeft, zou je denken dat alles hetzelfde is gebleven. Eerste Kerstdag na de zegen van de paus kunt u het eindresultaat zien op NPO2.