We weten met z’n allen natuurlijk allang dat we niet meer in een rechtsstaat leven. Als je in Nederland populair bent, ben je je leven niet zeker. Dat begon in letterlijke zin met Fortuyn, die z’n populariteit echt met z’n leven moest bekopen, maar daarna kreeg de dader tenminste nog een proces.
Toen ik zondagavond Zomergasten keek van de VPRO met Theo Maassen, realiseerde ik me hoe snel de tijd gaat. Als Kamervoorzitter kreeg Khadija Arib anonieme klachten over haar gedrag. In die tijd heb ik al geschreven hoe verschrikkelijk dat was. Maar inmiddels is er een jaar voorbij en ze weet nog steeds niks. Niet wie de klachten heeft ingediend, waarom of wat er nou precies aan de hand is. Volgens mij is dat erger dan gevangenisstraf. En dan ben je te gast bij een televisieprogramma en maakt de interviewer je ook nog eens af door het allemaal heel geestig te vinden.
‘Waarom moet je lachen?’ vroeg Arib terecht. Er was niets geestigs aan.
De vloek van de anonieme klachten is over ons land gekomen.
Is mijn indruk juist dat als je actief probeert iets in deze maatschappij te veranderen je dan enorm veel tegenkrachten krijgt?
Ik begrijp niet hoe het kan dat in een zichzelf noemende rechtsstaat als Nederland het mogelijk is dat je iemand totaal kapot kan maken met het indienen van een anonieme klacht.
De nieuwe Tweede Kamer moet een wet aannemen waarin mensen niet meer anoniem van dingen beschuldigd kunnen worden. Goed functionerende mensen zouden beloond moeten worden en niet gestraft.
Hetzelfde geldt voor minister Wiersma van Onderwijs. Voor het eerst hoorde je maar weinig mensen klagen over het Ministerie, het ging goed en ja hoor, weer één weggemanipuleerd.
Er is langzamerhand een lange lijst van mensen die veroordeeld zijn door de publieke opinie, zonder dat er maar één rechter bij te pas is gekomen.
Daar komt het rijtje weer: Marco Borsato, Jeroen Rietbergen, Tom Egbers, Matthijs van Nieuwkerk. Khadija heeft de ‘eer’ tot de weinige vrouwen te behoren.
Het is te hopen dat de nieuwe Kamer de moed op zal brengen dit probleem aan de orde te stellen en te behandelen. Want ik vraag me af: veronderstel nou dat naar boven komt dat Arib niks fout gedaan heeft, komt ze dan weer terug als Kamervoorzitter? Of gaat het net zoals met Richard De Mos, de wethouder in Den Haag, die wordt vrijgesproken en vervolgens toch niet meer terug kan komen in de politiek?
Tot zover de rechtsstaat.