Soms zijn de beste ideeën de eenvoudigste. In de VS verscheen een boek:’Good night stories for rebel girls’ en binnenkort, op Vrouwendag 8 maart, verschijnt ‘Bedtijdverhalen voor rebelse meisjes.’ Verhalen van vrouwen die iets bereikt hebben in hun leven en vertellen over de weg er heen. Leerzaam. Zangeressen, actrices, maar ook Michelle Obama.
Stel dat er geen prins op het witte paard langskwam, maar dat je in plaats daarvan astronaut werd? Iets waar zeker in Nederland nog veel te weinig over na wordt gedacht door vrouwen. 60% kan zelfstandig leven zonder inkomen van een man. Nog 40% te gaan.
Ik werd door het programma M benaderd om over mijn rolmodel te vertellen. Ik realiseerde me dat er best veel waren, maar dat ze eigenlijk allemaal onderbelicht zijn. Wat dat betreft is het dus heel goed dat zo’n boekje, waaruit voorgelezen zou moeten worden aan meisjes van zes jaar en ouder, gaat verschijnen. Fantastisch ook dat het door crowdfunding mogelijk is geworden.
De redacteur die me belde, zei meteen: ‘Ik wou dat ik zo’n boekje had gehad,’ en dat is precies hoe ik er over denk.
Wat had ik graag met een andere vrouw, die ook dagelijkse talkshows presenteerde, ervaringen uitgewisseld! Gelukkig heb ik een paar keer kunnen filosoferen met Sonja Barend. Ze was een enorme steun voor mij. Zij had één talkshow in de week, ik had er vijf. Onze gesprekken eindigen vaak met de verzuchting van Sonja: ’Jij elke dag, ik moet er niet aan denken.’ Ze wist toen nog niet dat ze met Paul Witteman ook heel wat jaartjes dagelijks zou uitzenden. Toch was het voor mij een verademing te horen dat zij dezelfde problemen tegenkwam als ik.
Qua rolmodel dacht ik meteen aan twee vrouwen: Rachma el Mouden en Marga Klompé.
Rachma omdat ze op haar zestiende zwanger naar Nederland kwam, de taal niet sprak en zeker een jaar lang elke dag huilde. Twintig jaar later had ze een schoonmaakbedrijf met bijna 300 mensen in dienst en zat ze met de Koningin aan tafel. Marga Klompé omdat ze in het verzet zat, de eerste vrouwelijke minister in Nederland was en de bijstandswet in 1965 invoerde. Geweldig, toch?
Ik vraag m’n nichtje van 10 of ze zulke verhalen zou willen horen.
‘Ja hoor,’ zegt ze.
‘En wil jij ook minister-president worden?’ vraag ik, in de veronderstelling dat ze zegt dat dat alleen voor mannen is weggelegd.
‘Nee,’ zegt ze, ’dat wil ik niet. Dan moet je de hele dag op een stoel zitten.’
Tegenover zoveel pragmatisme is geen emancipatiekruid gewassen.
7 januari 2021