Wat een geweldige week was het.
Eerst die topprestatie van Femke Bol en Lieke Klaver. Mooi om te zien hoe je elkaars concurrenten kan zijn en toch van elkaar kunt houden.
Toen Roos Moggré bij Jeroen & Sofie. Die durft. Ik herkende haar verhaal zo. Dat ze mails had gestuurd, aandacht had gevraagd voor de wantoestanden en dat niemand iets deed. Toen ik bij de AVRO werkte ben ik naar de personeelschef gegaan, heb daar een uur zitten vertellen over hoe het allemaal fout ging, hoe mensen vermalen werden en… vervolgens nooit meer iets gehoord.
Ik vroeg me af, wat is dat toch met mannen van mijn generatie en ik denk dat het antwoord is dat ze ten diepste een heftige minachting voor vrouwen hebben. Ik snap dat. Ze zijn opgegroeid in een tijd dat vrouwen geen bankrekening mochten openen, dat als je trouwde je ontslag kreeg op je werk. Toen wisten vrouwen inderdaad minder wat er in de boze buitenwereld speelde, maar dat kun je toch nu niet meer beweren? Het is een combinatie van het aloude: naar beneden trappen en naar boven likken en het totaal geen respect hebben voor welke medewerker dan ook. En, eerlijk is eerlijk, een totale onmogelijkheid van de nieuwe generatie om aan opdrachten te voldoen. Bij dat alles speelt natuurlijk ’le ton qui fait la musique’ oftewel, de toon waarop je iets vraagt is belangrijk. Er is een wereld van verschil tussen;’ En nou als de sodemieter doen wat ik zeg’ en ‘het is nogal dringend, kun je haast maken?’
Ach ja, en daar zitten we dan met onze luxe problemen.
Want laten we eens even kijken naar onze zusters in Belarus en Rusland.
Swetlana Tichanovskaja, is de vrouw van de oppositieleider in Belarus. Ze heeft al vier jaar niets meer van hem gehoord. Ze weet niet eens of hij nog in leven is.
En Yulia Navalnaya, de vrouw van Navalny, die gewoon koelbloedig is vermoord. Wat was ik verrast door de moed van de Russen die afscheid van hem namen, en wat waren het er veel meer dan ik had gedacht! Deze twee vrouwen strijden voor een maatschappij als de onze, waar je voor je mening kunt uitkomen, hoe moeilijk dat soms ook is.
Maar hun strijd wordt alleen maar beantwoord met moord en doodslag.
Soms denk ik wel eens dat we deze dappere vrouwen vergeten. Dat we ze meer moeten steunen, dat er te weinig aandacht voor hen is. Wat heb ik een respect voor die vrouwen, die het de normaalste zaak van de wereld vinden dat ze de strijd van hun mannen voortzetten!