Niet dat ik nooit gekke mailtjes krijg, maar deze was bijzonder. Bart maakte mijn lunch toen ik nog mijn dagelijkse talkshow had, twintig jaar geleden. Hij was een enorme Beatles-fan en kocht 35 jaar terug een plakboek over de Beatles, gemaakt door een andere fan.
Toen hij een paar maanden geleden z’n huis aan het opruimen was keek hij nog eens goed en zag ineens dat er een naam in het plakboek stond. Zoeken op internet. De maakster van het plakboek bleek inmiddels naar Canada geëmigreerd te zijn en daar al lange tijd te wonen. Toeval bestaat niet: ze kwam ook nog naar Nederland.
‘Nu ga ik haar het plakboek teruggeven, wil je daar bij zijn?’ vraagt Bart. Inmiddels werkt hij niet meer in de horeca, maar heeft hij een glas-in-loodwinkel in Hilversum. Daar zal de overdracht plaatsvinden. Ik heb zo het idee dat het wel eens een rit langs Memory Lane kan worden, dus ik ga ernaar toe.
Het is net zo’n plakboek als we allemaal in die tijd hadden. Een ringband als rug. Over hoe onze welvaart verbeterd is: ik moest een aantal maanden sparen voor ik me een goed plakboek kon veroorloven.
En daar zijn dan alle uitgeknipte, inmiddels vergeelde, krantenartikeltjes. Foto’s van de rondvaart van de Beatles in Amsterdam, waar de mensen van puur enthousiasme in de gracht sprongen. Beatle-mania.
Een nummer van het tijdschrift Muziek-express erin geplakt. Dat was het populairste muziek magazine dat er bestond: op z’n hoogtepunt had het 375.000 abonnees.
Er staat een foto in van een echte Beatle jurk.’ O, zo’n jurk heb ik nog gehad!’ roept Marion Trim, de oorspronkelijke maakster van het plakboek.
‘Maar,’ zegt ze alsof ze het goed wil maken, ’ik heb wel een kussen op de bank met de Beatles erop.’
‘Ik mocht thuis niet naar Beatle- muziek luisteren, mijn ouders vonden dat niks.’
(voor de jongeren onder ons: oortjes waren er nog niet, dus stiekem luisteren was er niet bij.) En dan komt de tragiek: Marion heeft zich vaak afgevraagd waar haar plakboek toch gebleven was. Nu blijkt dat haar moeder het gewoon voor maar liefst 50 gulden indertijd aan Bart verkocht heeft. Lijkt me een voorbeeldje van harteloosheid.
Wel vreemd, om via zo’n plakboek met alle enorme veranderingen in onze wereld geconfronteerd te worden. Niks geen Spotify, gewoon plaatjes draaien.
Niks geen kopiëren en opslaan, krantenknipsels. Geen foto’s op je telefoon, maar knippen uit een blad. Zelf foto’s maken was immers ongelooflijk duur.
Marion is weer helemaal gelukkig met haar plakboek dankzij Bart. Zo zie je: mensen zijn heus nog wel aardig tegen elkaar. Laten we ons daaraan vast houden.