Merkwaardig hoe ogenschijnlijk onbenullige incidenten uiteindelijk historisch kunnen worden.
Als klein meisje ging ik met mijn vader mee op zakenreis naar Parijs. Toen de deal beklonken was, vroegen de Fransen of we naar het theater wilden. Piaf in de Olympia? Mijn vader en ik keken elkaar glazig aan: beiden nooit van gehoord. Ik zat nog in de Pat Boone fase van April Love. Maar om onze Franse relaties een plezier te doen gingen we maar. Ik was wel eens in de Haagse Schouwburg geweest: glitterende kroonluchters, rood fluweel. L’Olympia had afgesleten tapijten, doorgezeten stoelen en een verveloos toneel.
We zaten op rij 1. Uit de coulissen kwam een klein vrouwtje gestrompeld. Haar benen ingezwachteld, haar handen krom van de reuma. Een zwart jurkje. Kapsel waar je doorheen keek. Haar gezicht opgemaakt als van een clown. Ik kreunde. Moest ik daar twee uur naar gaan zitten kijken?
Maar toen begon ze te zingen. Er kwam een volume uit dat lijfje, ongelooflijk, een passie, een levenslust. Ik zat aan m’n stoel vastgenageld. Later zou blijken dat dit één van de laatste optredens was van Frankrijks beroemdste chansonnière.
En nu was er dus afgelopen weekend de première van de Nederlandse musical Piaf in het de La Mar in Amsterdam.
Ik dacht: dat gaan ze nooit evenaren.
Maar neem van mij aan, ik heb ze allemaal gezien, alle musicals, de een nog mooier dan de ander, maar dit sloeg werkelijk alles. Voor het eerst heb ik als een klein kind zitten huilen van ontroering.
Kijk, ik ben al niet zo van de balletten van dames met struisveren in hun achterste, dus eenvoud is nog steeds voor mij het kenmerk van het ware. De musical Piaf maakt dat allemaal waar. Geen grote decorstukken, geen balletten, geen enorme crew. Dan denk je misschien: saai.
Maar nee, een ijzersterk verhaal. Piaf is overleden in Zuid Frankrijk en omdat ze begraven wil worden in Parijs wordt ze met een ambulance naar Parijs vervoerd en tijdens die rit speelt haar leven zich af. Tekst Allard Blom.
Geweldig, prachtig gedaan. Iedereen kan zingen. Klinkt misschien raar, maar ik erger me altijd dood als er vals gezongen wordt en dat is nogal eens.
Suzan Seegers zette een ongelooflijke Piaf neer, Cystine Carreon, bekend van haar rol Tippie Wan in Gooise Vrouwen, laat een totaal andere kant zien, zingt prachtig en de mannen Thomas Cammaert, Job Bovenlander en Hein Gerrits zijn allemaal even goed.
Dit zijn de momenten in deze barre tijden dat we even kunnen genieten van een fantastische prestatie, van Nederlandse bodem. Eigenlijk moet iedereen hem gaan zien, iets om trots op te zijn. Hij gaat op tournee door het hele land.