Het incident rond de kandidaten van Nederland voor het Eurovisie Songfestival is eigenlijk tekenend voor onze maatschappij. Mai Nicolai en Dion Cooper zongen in Spanje hun liedje extreem vals. Later werd gezegd dat de techniek er niet deugde. Maar nu is mijn vraag: waarom greep niemand in? Ik weet het antwoord. Niemand durfde.
Wie in deze maatschappij beslissingen neemt wordt of weggehoond of uitgekotst, dus je kijkt wel uit. Ga nou niet zeggen dat niemand kon ingrijpen omdat het live was. Ik heb tijdens een live uitzending ook wel eens een optreden gestopt omdat het technisch fout ging. Als je even uitlegt wat er aan de hand is, geen probleem, overnieuw en beter: iedereen gelukkig. Maar nu maakt heel Nederland zich vrolijk ten koste van deze deelnemers. Lekker makkelijk achteraf. Keihard lachen om dingen die je zelf niet durft: optreden in twee betekenissen, dus als artiest en als leidinggevende.
Mededogen, een mooi Nederlands woord, je komt het bijna niet meer tegen. Arme Mai en Dion, nog niet erg ervaren in het vak en meteen afgebrand.
Het is een patroon dat je in onze hele maatschappij ziet: niemand durft beslissingen te nemen. ’Nee, dat is niet mijn pakkie-an…’’Dan moet u bij mijn collega zijn..’ Verantwoordelijkheid nemen is al helemaal niet meer van deze tijd. Het beste voorbeeld wordt gegeven door onze minister-president, die niet autoritair wil zijn en daarmee alle beslissingen voor zich uit schuift.
We hebben erg de neiging in Nederland om te vinden dat we het goed doen als land. ‘Gaaf landje’ ik kan het niet meer horen. Want wees nou eerlijk, wat functioneert er nog wel goed?
Niet de politie, de gezondheidszorg, de rechterlijke macht, het onderwijs en de belastingdienst, om maar een paar essentiële instellingen te noemen. Problemen worden door dit kabinet opgelost door enorme scheppen geld over de muur te gooien, ondanks de waarschuwingen van Klaas Knot (directeur Nederlandse Bank) dat het zo niet verder gaat.
Wat er met dat geld gebeurt? Geen idee. Er worden nergens plannen gevraagd, maar het valt wel op dat veel directeuren in het onderwijs bijvoorbeeld nieuwe auto’s kopen.
Het komt omdat het ons in feite niet interesseert. We zijn onverschillig. We klagen wel, maar we doen niks. Laten we hopen dat er een nieuwe wind gaat waaien in Den Haag, dan wel na de verkiezingen, want ja, de consequenties aanvaarden van een verkiezingsuitslag is er ook al niet meer bij. Lekker plakken aan het pluche zolang het kan.
Je kan veel zeggen over de Fransen, hun pensioeneisen zijn belachelijk en ze zijn onsolidair met de rest van Europa, maar ze gaan er wel voor. Zij zijn tenminste niet onverschillig.