Opmerkelijk: boekenprogramma’s en -recensenten besteden maar weinig aandacht aan het fenomeen van de Zeven Zusters. Voor wie het niet weet: van deze serie boeken zijn er miljoenen over de hele wereld verkocht, er zijn whatsapp groepen die met elkaar gegevens uit wisselen, duizenden lenen elkaar de boeken omdat, als je eenmaal begonnen bent, je niet meer kunt stoppen. En ik ben er ook aan verslaafd, ik zeg het maar even, ik heb in deze geen enkele onafhankelijkheid.
Het is het verhaal van een rijke man die zeven meisjes heeft geadopteerd en na zijn dood hen via geheimzinnige aanwijzingen een zoektocht laat maken naar hun roots. Dat resulteert erin, dat aan iedere zuster een boek wordt gewijd, waarin de zoektocht beschreven wordt. Soms ben je bij het grote Chistus beeld in Zuid Amerika, soms zit je in Noorwegen tijdens de oorlog.
Wie die Pa Salt nou eigenlijk was bleef duizenden pagina’s lang onduidelijk. Lucinda Riley, de auteur, zou het laatste boek daarover schrijven, maar overleed een paar jaar geleden. Haar zoon zou het afmaken. Ik had er eerlijk gezegd niet veel fiducie in, maar ik kom terug op mijn verwachtingen.
Toen vorige week het laatste deel uitkwam, was ik natuurlijk een van de eersten om het boek in huis te halen. Ik dacht: ik lees het snel en dan schrijf ik de column erover, maar ja, 700 pagina’s, dus ik heb het helaas nog niet uit. Wel 200 pagina’s gelezen en ik moet zeggen: als ik niet zou weten dat de zoon van Lucinda Riley, Harry Wittaker, het had geschreven zou ik het niet gemerkt hebben.
De geheimzinnige vader Pa Salt vertelt z’n levensverhaal. En hoewel hij in alle boeken een huis aan het meer van Geneve heeft en een krankzinnig jacht dat het hele jaar wordt verzorgd door een altijd aanwezige bemanning, begint hij als een soort vondeling zonder een cent. Maar wel met een geheim.
Ik kan niet wachten om het uit te lezen, want hoe is die man aan al dat geld gekomen?
Wie zei nou dat er zo weinig gelezen wordt tegenwoordig. Alleen al in Nederland zijn er drie miljoen boeken verkocht.
Misschien lezen mannen deze boeken niet, omdat er geen sensationele spanning in zit. Wel andere spanning, van verliefdheden en mensen die elkaar niet mogen. Alle mannen die ik ken en het boek heb laten lezen, vonden het niks. Waar zou dat in zitten?
Ik blijf het raar vinden dat er in de officiële boekenpers zo weinig aandacht voor de serie is. Misschien toch omdat alleen vrouwen het interessant vinden? Klein discriminatie-dingetje.