Hoe kan het dat een nieuwsbericht over een vrouw die je niet kent je enorm emotioneert? Ik werd kwaad, maar ook blij en ontroerd.
Dit is het verhaal van Camille Claudel. Een vrouw die op het Franse platteland werd geboren in 1864 en beeldhouwster wilde worden. In die tijd natuurlijk heel ongewoon. Ze kon niet naar de Kunstacademie, want die was niet toegestaan voor vrouwen. Dus moest ze op stage bij een man, in dit geval de toen al beroemde Auguste Rodin. Hij maakte beelden als de Denker en de Burgers van Calais.
Camille en Auguste werden een liefdespaar. Detail: Auguste was wel getrouwd, maar dat belette hem niet twee kinderen bij Camille te maken. Toen zij hem smeekte bij zijn vrouw weg te gaan, deed hij dat gewoon niet, en, hoe cliché, hij vond haar lastig.
Tot zover zou je nog van een gewoon liefdesverhaal kunnen spreken.
Maar Camille bleek een veel betere beeldhouwster dan Rodin, en dat kon natuurlijk niet. Een vrouw beter dan een man? Nee hoor, alle beelden die Camille maakte claimde hij gewoon.
Camille was totaal verliefd op Rodin. Ze heeft in haar tijd nooit enige erkenning voor haar prestaties gekregen, maar dat vonden vrouwen toen heel gewoon.
Uit pure frustratie en woede heeft ze op een gegeven moment het grootste deel van haar eigen beelden kapot gemaakt. Het moest natuurlijk allemaal niet te gek worden en haar familie besloot haar op te sluiten in een psychiatrische inrichting, waar ze na twee jaar genezen werd verklaard. Toch liet haar familie haar daar dertig jaar zitten, zonder dat ze ooit op bezoek zijn geweest.
Je vraagt je af of iemand zich wel eens gerealiseerd heeft wat die vrouw werd aangedaan.
Waarom ben ik nu zo kwaad over dit alles?
Ik heb de film over de levens van Camille Claudel en Auguste Rodin gezien.(Camille Claudel, 1988, met Isabelle Adjani)
Een voorbeeld van hoe vrouwen werden onderdrukt en helemaal niets te zeggen hadden. Hoe haar talent werd geminacht, omdat ze ‘maar’ een vrouw was.
Al mijn gevoel voor rechtvaardigheid kwam in opstand. Verschrikkelijk.
En nu hoor ik eergisteren op de radio dat een beeld van Camille Claudel, dat ze per ongeluk onder een laken vonden in een huis in Parijs dat al heel lang leeg stond, is verkocht voor 3,1 miljoen euro.
Ik moest er zelfs een beetje van huilen. Eindelijk gerechtigheid, eindelijk iemand die haar wonderschone werk op waarde wist te schatten. Maar het duurde wel ruim honderdvijftig jaar voor die erkenning er was.