De helft van de jonge meisjes wereldwijd heeft mentale problemen. Het verbaast me niet. Hoe hou je je staande als je van alles moet? Niet alleen van je ouders, zoals in onze tijd, maar ook van de social media, van corona ( want die nawerking is nog steeds voelbaar voor hen) en van school.
Nou moet je natuurlijk wel met druk kunnen omgaan, want zo is het leven nu eenmaal. Maar als je met die jonge meisjes praat komt steeds weer hetzelfde naar boven: ‘ze luisteren niet naar me, daar hebben ze geen tijd voor.’
Eigenlijk geloof ik helemaal niet dat die ouders niet luisteren. Maar ze luisteren te goed en willen meteen met oplossingen komen. En dat voelt als niet luisteren. Ik heb makkelijk praten, ik hou wel van ze, maar niet zoals hun ouders natuurlijk, dus daarom luister ik als een talkshowhost en geeft helemaal geen oplossingen. Ook omdat ik weet dat die toch niet ok zijn voor hen.
Ik zie ze relaxen als ze hun zorgen kunnen delen. En met al die echtscheidingen zijn het enorme zorgen. Ze houden van hun vader en hun moeder, maar ze kunnen niet tegen hun moeder zeggen dat hun vader iets verkeerd doet, want dat voelt als verraad. Ga er maar aanstaan. Het is maar één voorbeeld.
Het is heel grappig om de invloed van social media te zien. Blijkbaar is het nu erg in om wimpers te hebben waarmee je kunt surfen ongeveer, zo lang. Wordt overal gepromoot. En ja hoor, allemaal dikke wimpers kopen. Ze zien er niet uit.
En dan wordt ambitieus zijn ook steeds gevoed. Kinderen zitten op hockey, op basketball, op joga, krijgen bijles, moeten naar feestjes. Kan het misschien ietsje minder? Onze armoe,lang geleden, maakte dat één extra ding maar kon. Het gaf ons rust. Nu moeten ze, als ze thuiskomen natuurlijk wel die nieuwe serie bingen, want anders kunnen ze daar weer niet over meepraten. Hou.hier.mee.op!
Gisteren zei een lerares op de radio dat meisjes anders omgaan met hun gevoel dan jongens. Meisjes praten er tenminste over, jongens slikken het allemaal in. Zijn daarom de suicide aantallen bij jongens hoger? Misschien vragen jongens daarom nog wel meer aandacht van de ouders dan meisjes. Maar niet zeggen: ’Je moet het zus of zo doen’, dat wordt gezien als niet luisteren, dus. Het aanhoren, vragen of je iets kunt doen, een arm om hen heen, en zeggen dat ze altijd kunnen komen praten.
Het lijkt makkelijk, luisteren, maar het is het moeilijkste dat er is.