Hoe lang is het nu geleden dat ik dacht een onafhankelijke vrouw te zijn die zelf wel bepaalde hoe haar leven in elkaar stak? Het voelt als honderd jaar, maar het is slechts een week terug.
Die week geleden vertrok ik naar Zuid-Afrika voor de laatste zakelijke beslommeringen. Ik zou twee weken blijven, en onder anderen mijn vrienden gedag zeggen. Tot nu toe heb ik geen van hen gezien. Het woord ‘Europa’ doet mensen hier terugdeinzen. Alle afspraken die stonden geboekt zijn afgebeld. ’Sorry, maar de kans dat je het virus draagt is ons te groot.’
Dus daar zit ik, net als die mensen in Malaga en Marokko, opgesloten in een appartement.
Zelfgekozen quarantaine heet dat.
Dan, op een middag, krijg ik het benauwd. Ik begin enorm te hoesten. Het zal toch niet…?
En zo zie je hoe relatief alles wordt. Ik zie dat de berg achter het appartement in de fik staat met een enorme rookontwikkeling en ik denk: gelukkig. Vorig jaar had ik ach en wee over de brand geroepen, nu ben ik opgelucht dat ik geen Corona heb.
Peter is, ook na onze breuk, echt een lieve vriend gebleken.
‘Ik laat je niet alleen in dat appartement zitten,’ besluit hij. Dus gaan we er het beste van maken.
Alle restaurants zijn hier dicht, elke dag lekker koken vind ik geen straf. Net als ik besluit een vega uientaart in de oven te zetten, valt al het licht uit.
‘Wat is dat nou?!’ roep ik naar Peter, want het onheil komt echt nu van alle kanten.
‘O niks aan de hand,’ zegt Peter, ’dit is loadshedding.’
Dankzij de corrupte president Zuma die oncapabele vriendjes electriciteiscentrales liet bouwen die niet genoeg elektriciteit leveren voor het land, is er nu zelfs een app waarop je kunt zien wanneer je, gemiddeld vijf uur per dag, zonder stroom zit.
Dus dan maar even boodschappen doen, de meeste winkels hebben agregaten. Ik neem flessen water en wijn mee en bedenk dan dat de lift naar de vierde etage het natuurlijk niet doet. Goed voor je conditie. Uitgeput kom ik thuis.
Na een uurtje doet het licht het weer. Mooi, dan kan de afwasmachine aan. Die machine maakt een krankzinnig geluid, wat is dit nu weer? Ik check de kraan: geen water. De waterproblemen in Kaapstad zijn allang opgelost, dus dat kan het niet zijn. Blijkt een boom met zijn wortels in de straat verderop de hoofdleiding doorboord te hebben. Zoiets gebeurt in Nederland soms ook.
Ok, hier zit ik dus, in zelfquarantaine, en het ergste is dat ik niet weet of ik terugkom. Wordt er nog gevlogen? KLM telefoonlijnen zijn overbezet. Niets over van die zelfstandige, onafhankelijke vrouw. Neergesabeld door het lot.
18 maart 2020