In tijden van somberheid is er voor mij maar één remedie: een paar dagen naar Parijs.
De mensen kijken er heel anders tegen problemen aan. Wij hebben erg de neiging als Nederlanders om er maar over door te blijven zeuren, kijk naar de talkshows, je wordt er behoorlijk depri van. In Frankrijk zijn ze niet gek: ze zien de problemen ook, maar hey, we kunnen er niets aan veranderen en door! We leven vandaag, de zon schijnt en we maken er het beste van.
Ik had de mazzel drie dagen in Parijs te zijn met stralende zon, blauwe lucht (heel goed voor je stemming) en ik heb er weer dingen gezien waar ik erg gelukkig van werd.
Natuurlijk de nieuwe collecties, altijd fijn, en helemaal voorbereid op een koude winter. Overal dikke truien, jassen, maillots. Typisch Frans om dan trendy hoesjes voor kruiken te gaan naaien zoals ik eergisteren in deze krant las.
Ik deed een goede aanschaf bij een Japans warenhuis: een lange fleece-jurk, lekker warm.
Er waren wat opvallende dingen. Ik had het idee dat ik overal Franse muziek hoorde, terwijl dat eerder Amerikaans was en er was veel minder verkeer, maar dat klopt: er is geen benzine meer te krijgen.
Total (de producent van dieselolie en benzine) maakte afgelopen jaren extreme winsten en toen de mensen die er werkten om een salarisverhoging vroegen, kon dat niet. Dus werd er gestaakt, met lange rijen bij de pompen tot gevolg.
‘Ze hebben helemaal gelijk dat ze staken,’ zegt mijn taxichauffeur, ’Ik heb er enorme last van, moet soms uren in de rij staan voor m’n benzine, maar ik blijf solidair met de werkers, waarom zouden die giganten wel winst mogen maken en wij niet een normaal salaris kunnen verdienen met deze extreme inflatie?’
Ik was heel erg benieuwd naar warenhuis La Samaritaine. Jaren geleden was ik er ooit, het had wel iets, zo’n warenhuis uit 1869 met krakende parketvloeren. Maar het luxe concern dat onder andere ook het champagnemerk Moet&Chandon in bezit heeft kocht het en besloot het gebouw te restaureren en deed daar…. zestien jaar over!
In het logo van La Samaritaine zitten pauwen, en nu is er op de vijfde verdieping van het belangrijkste gebouw een wandschildering te zien. Zo ongelooflijk mooi, Jugendstil, vol met pauwen dus, en grappig genoeg hebben ze de oude stalen constructie van het gebouw bewaard zodat elegantie en stoerheid in heftige tegenspraak met elkaar zijn. Dat maakt het heel spannend om naar te kijken.
Geheel vernieuwd pakte ik de trein terug naar Nederland. Nagenietend van mijn jaarlijkse shot Parijs.