Denk nou niet dat ik tegenop zie om een beetje uitgebreid te koken. Integendeel, het is mijn hobby. Als je stress hebt van je werk en je zit tegen een burn-out aan, is niks zo lekker als een recept te pakken dat je heerlijk lijkt en systematisch te werk te gaan. Dus: eerst alle boodschappen halen, leuk, fijn in de supermarkt rondkijken, alles netjes op het aanrecht en het recept volgen. Je kunt nergens anders meer aan denken, dus vervelende gedachten gaan vanzelf weg.
Nu was ik van de week in de supermarkt en ik nam het speciale Kerstnummer mee, waar alle recepten in staan.
Totale paniek.
Je moet soezenbomen maken. Een puntig ding, waar je van alles op prikt. Waar koop je zoiets? O je kan ook een spitskool gebruiken, lees ik ergens. En dan kun je er macarons en bonbons op prikken. Maar verderop ook tomaten en bloemkool, en ook nog carpaccio en truffel, verwarrend is dat. Als ik de macarons met de tomaten mix, zou dat ook lekker zijn?
Deze horror pagina’s ben ik voorbij en dan kom ik bij whipped feta-hoorntjes met paprika en balsamicoparels. Sorry, wat is dat in hemelsnaam en is het allemaal niet wat overdreven?
We gaan door naar de geitenkaastruffels, de glittercocktail, de rijstvelhapjes met rivierkreeftjes en rode biet. Ik begrijp dat ik de ingrediënten bij de betreffende supermarkt vind, maar wat kost dat wel niet?
Bovendien wordt er van me verwacht dat ik ‘Showtime’ maak met de hoofdgerechten. Een pompoennotenkrans met filo wolkjes of een zalmkrans met poma-dressing. Geen idee.
Het zweet breekt me nu echt uit. Het magazine is vast bedoeld om je een beetje op weg te helpen, maar ik zie door de bomen het bos niet meer.
Of zal ik gewoon voorgerecht, hoofdgerecht en toetje op een spitskool serveren?
Net op het moment dat ik het totaal niet meer zie zitten gaat de telefoon.
‘Eerste Kerstdag laten we Indisch komen in het huis bij mamma,’ zegt mijn nichtje, de dochter van m’n zus.
‘O, wat heeeerlijk,’ roep ik overdreven, want ik ben nu verlost van de geroosterde Romanesco met pompoenpitcrunch. Wat dat ook moge zijn.
Mijn zus kijkt ernaar uit in haar laatste maanden nog een keer Indisch te eten. Gewoon nasi, kroepoek, gado gado. Van deze gerechten weet ik tenminste wat het is. En het wordt voor ons gemaakt en bezorgd. Kunnen we lekker relaxed en zonder problemen van het eten genieten.
Ik voel de spanning van me af glijden. Dat Kerstnummer kijk ik niet meer in. Te veel stress.