Alle patés, soufflés, rollades, kalkoenen en kerstkransen zijn weer verorberd. Op naar de oude trouwe bruine boterham met kaas. Het eet-kerstcircus is gesloten.
Vorige week ging het echte Kerstcircus weer open.
Een jaarlijkse traditie, al 50 keer, immer georganiseerd door Henk van der Meijden, in het Amsterdamse Carré.
Voor de wat jongeren onder u: Henk van der Meijden was eigenlijk de eerste roddeljournalist in Nederland. Hij begon in deze krant met de pagina Privé, wat later uitmondde in het nu nog bestaande weekblad.
Eerlijk gezegd was ik altijd een beetje bang voor hem: je wist nooit wat je boven het hoofd hing. Er kon zomaar ineens een lelijk stuk over je verschijnen, dus: afstand.
Des te meer verrast was ik door zijn zorgzaamheid. Ik zit natuurlijk nog met de restanten van die hernia. Ik heb heel erg geaarzeld of ik wel zou durven gaan. Veronderstel dat ik de trappen op moest in Carre? Dat ik midden in een rij zat, een pijnaanval kreeg en niet weg zou kunnen?
Aan alles was gedacht: ik kreeg een plekje zonder trappen, vlakbij de uitgang. Dat is nou nog eens voortreffelijk gastheerschap.
Op de een of andere manier heb ik iets met het circus. Die mensen die onder barre omstandigheden in caravans rondtrekken, trainen, trainen, trainen, totdat ze hun hoofd op een plek krijgen die ik niet eens kan verzinnen. Die met elkaar een gemeenschapje vormen, lief en leed delen. Ongetwijfeld ook haat en nijd.
Victor Mids heeft er een zware concurrent bij: Sergii Stupakov, die ik meteen Stupefait zou willen noemen. Hij toverde zes witte duiven uit het niets die hij later veranderde in twee enorme papagaaien. Alleen dat al. Kan het nooit uitstaan als iets onmogelijks voor mijn ogen gebeurt en ik zie niet hoe.
Niet alleen het circus, ook theater Carré heeft iets bijzonders voor mij.
Zoveel herinneringen aan prachtige musicals, toneelstukken, cabaretiers en natuurlijk dat bijzondere moment dat de stoelen uit de zaal gehaald worden en de piste weer in ere wordt hersteld. Jaren terug kon je een rondleiding langs de dierenverblijven achter het theater krijgen. Dat maakte toen enorme indruk op mij.
Dit jaar was ik met mijn familie. Ze waren nog nooit in Carré geweest en het was voor mij een feest om te zien dat ze net zo genoten van dit prachtige theater vol geschiedenis als ik.
Een oud gebouw, maar vol leven en mooie tradities.
Heerlijk zo’n voorstelling, waar iedereen gewoon van geniet, zonder gezeur of tegenstellingen, geen ruzies, gewoon: samen applaudisseren en blij zijn.