Gelukkig ben ik nog vlak voor de Corona crisis even naar Frankrijk geweest, waar ik in de boekwinkel ‘Karl et moi’ vond, Karl en ik. Over de relatie van Baptiste Giabiconi, wereldberoemd topmodel, en Karl Lagerfeld, de wereldberoemde modeontwerper. Hij stond aan het hoofd van het huis Chanel, van Fendi en zijn eigen merk, Lagerfeld. Giabiconi werd op Corsica geboren en door zijn moeder naar Parijs gestuurd, om carrière als fotomodel te maken. Daar ontmoette hij Lagerfeld. Hij werd zijn muze.
Volgens het boek hebben ze nooit seks gehad, maar elkaar wel enorm geïnspireerd en gelukkig gemaakt. Giabiconi kwam natuurlijk in een hem totaal onbekende wereld terecht. Sterren, drugs, geld. Hij gaat winkelen met Lagerfeld en vindt het gewoon dat hij drie tassen à raison van 2000 euro krijgt. Op sommige feesten wordt op een avond voor 100.000 euro aan champagne gedronken. Bizar was dat Lagerfeld, die ruim een jaar geleden overleed, aan zijn kat Choupette een fortuin naliet. Die kat was oorspronkelijk van Baptiste, maar Lagerfeld eigende zich hem toe, omdat hij totaal verliefd was op het dier. Daar kregen ze nog bijna ruzie over.
Al deze verhalen brachten mij terug naar de tijd dat ik Lagerfeld verschillende malen in Parijs interviewde. In de Rue Cambon, de beroemde straat waar Chanel haar imperium begon. Ik herinner me dat ik even moest wachten in een zaaltje waar Lagerfeld nog bezig was. De keizer, werd hij genoemd. Er waren twee mannen en een vrouw die rollen stof over hun schouder wierpen, en dan zei Lagerfeld: oui of non, ten teken dat de stof hem wel of niet beviel. Naast me stond een aardige vrouw en ze vroeg op fluisterende toon waarvoor ik kwam. Ik fluisterde terug: ‘Ik kom Lagerfeld interviewen, en Inez de la Fressange.’ Inez de la Fressange is nog steeds beroemd in Frankrijk, maar toen stond haar afbeelding op elk bushokje, omdat ze net het nieuwe gezicht van Chanel geworden was. ‘O, dat ben ik,’ zei ze, en ik ging door de grond want ik had haar niet herkend.
Op de een of andere manier kon ik het heel goed vinden met Lagerfeld. Hij was gewend niet tegengesproken te worden. Dus als ik zei: ‘Dat ben ik geloof ik niet met U eens,’ hield zijn gevolg de adem in. Maar hij moest er hartelijk om lachen. Daardoor wist hij na één keer precies wie ik was en was het volgende interview gemakkelijk geregeld.
Overigens was Baptiste de enige die hem mocht tutoyeren. Mooi hoe twee mensen, die vijftig jaar in leeftijd verschilden, elkaar tot enorme artistieke hoogten konden stuwen.
8 april 2020