Heerlijk zo’n programma als “Even Tot Hier’. Ik geniet er elke zaterdagavond van. Een strak script, zodat je als kijker weet wat je ongeveer te wachten staat, met daarbinnen ongelooflijk creatieve variaties die elke keer weer verrassen.
Afgelopen zaterdag ging het over Dilan Yesilgoz, bijgenaamd Dilan Judaskus.
Wat ik nooit van mezelf had gedacht was dat er een klein gejuich bij mij opging toen ik deze vondst hoorde. Het was precies wat ik voelde.
Voor de verkiezingen dacht ik dat we te maken hadden met een recht-door-zee vrouw, die zei waar het op stond. Vlak voor het einde van de strijd veranderde ze al een beetje in een robot, maar toen dacht ik nog: het harde werken eist z’n tol. Want dat moeten we niet vergeten: ik zie die politici wel ploeteren. ’s Avonds laat nog bij talkshows, de volgende morgen op de radio, vergaderingen, overleg te kust en te keur, ik zou het niet opbrengen, eerlijk gezegd.
Nergens werden er opmerkingen gemaakt over Dilans’ kleding. We gaan vooruit, constateerde ik, toen ik me herinnerde hoe Neelie Kroes als minister van Verkeer en waterstaat aan één stuk door commentaar kreeg op haar jurken, mantelpakjes en vooral een beroemde rok met een split. Gebeurt er toch nog wat in Den Haag.
Maar daarna zakte Judaskus bij mij door het ijs. Eerst zette ze de poort open voor de PVV, en gezien de laatste peilingen delfde ze daarmee meteen ook haar eigen graf. Toen zei ze te gaan voor minister-presidentschap. Maar toen ze drie zeteltjes verloor was het verlies zo groot dat ze niet meer in het Kabinet wilde. Vervolgens saboteerde ze een wet die ze zelf had aangenomen.
Waarom wind ik me hier over op?
Het lijkt wel of ik me meer verantwoordelijk voel omdat het over een vrouw gaat. Zou het komen omdat ik jarenlang heb gepleit om vrouwen voorkeursstemmen te geven? En voel ik me nu schuldig omdat ze blijkbaar de machtsspelletjes net zo verrot mee spelen als de mannen? Daarom was Caroline van der Plas indertijd zo’n verademing, omdat je het idee had dat ze eerlijk was en recht door zee. Dat idee heb ik trouwens nog.
Sorry, maar ik voel me hier verschrikkelijk onder. Verraden. Inderdaad, Judaskus. Voor wie het niet weet: dat was de kus die Jezus kreeg voor hij verraden werd door zijn apostel Judas.
We snakten met z’n allen naar nieuwe politiek, zonder machtsspelletjes, straight en eerlijk. We wilden snel een regering, want er is zoveel te doen. Toch moeten we wachten tot begin februari 2024. Complimenten voor het goede werk van collega Plasterk, maar kan het echt niet sneller?