Tegenover me zit een vriendin met betraande ogen te snikken.
‘Ik had een dochter, hoopte op kleinkinderen en nu wil ze een man worden…Wat heb ik toch verkeerd gedaan?’
Ze kijkt me wanhopig aan.
‘Ik denk dat je niks verkeerd hebt gedaan,’ zeg ik, ‘als iemand echt graag een ander geslacht wil hebben, dan is dat zo en dan lijkt me het beste dat je dat gewoon accepteert. Als je dat niet doet, zijn er namelijk twee slachtoffers: jij en je dochter. En het lijkt me niet fijn als jullie allebei diep ongelukkig zijn.’
Dit gesprek vond een paar jaar geleden plaats.
Inmiddels is er wel het een en ander gebeurd. Belangrijkste punt voor de dochter waren haar tamelijk grote borsten. Die moesten er als eerste af.
Door covid werd de hele operatie een paar jaar vertraagd, maar enkele weken geleden is het dan gebeurd: haar borsten zijn verwijderd.
De familie sprak er schande van.
‘Zo’n mooie meid, zulke prachtige borsten, waarom wil ze dat? Je kan je toch wel aanpassen? We worden allemaal met een bepaald geslacht geboren, veronderstel dat we dat allemaal zouden willen: belachelijk! En weet je wat zo’n operatie kost?’
Inmiddels is de overgang van Juanita naar Juan niet alleen een uiterlijke, maar het bleek vooral ook een innerlijke te zijn.
Juanita zat op feestjes stilletjes in een hoekje, zonder ook maar met iemand te praten. Verlegen, ongemakkelijk, depressief.
‘Ik geloof mijn ogen niet,’ zegt mijn vriendin, ‘ze, sorry hij, is veel opener geworden, hij lacht zelfs, praat gezellig met mensen. Ik kan de verandering bijna niet bevatten.’
Ook de rest van de familie kan niet anders dan toegeven dat Juan een heel andere persoonlijkheid blijkt te hebben. Een enorme vooruitgang, daar is iedereen het over eens. Behalve zijn biologische vader, die alleen maar kan huilen als hij hem ziet.
Sommige familieleden blijven moeilijk te overtuigen. Een tante, die een tweede huwelijk heeft met een man met een homozoon, wil die zoon niet bij haar thuis ontvangen.
‘Donder op, die flauwe kul, doe normaal. Waarom zou je homo willen worden?’
Als ik haar uitleg dat het geen keuze is, maar iets dat in je genen zit, haalt ze haar schouders op en snauwt dat ‘ ik moet ophouden met dat moderne gedoe’en ‘waarom ik me opstel als een homomoeder?’
Soms denken we dat al dit soort zaken ruimschoots geaccepteerd zijn in Nederland, maar nu blijkt maar weer dat de familie Doorsnee heel wat conservatiever is dan we denken.
inhoud hier