Je wordt er niet vrolijk van. Die verhoren van politici over de toeslagen. Niemand heeft het gedaan, altijd heeft een ander de schuld. Lijkt veel op de zandbak in de kleuterschool.
Maar dit is pas het begin.
Wacht tot een andere affaire boven tafel komt. In 2015 werd er besloten dat de Jeugdzorg niet meer onder de Staat, maar onder de gemeenten zou vallen. Op zich leek dat niet zo’n gekke oplossing. De gemeente staat immers dichter bij de mensen. Maar wat deden die gemeenten? Die besteedden de handel uit aan ondeskundige bureautjes die ongelooflijk veel geld gingen verdienen aan de eenzaamheid van kinderen.
Hélène Van Beek deed drie jaar over het schrijven van het boek ‘Kinderen van de Staat.’
En echt alles waar je bang voor was, is gebeurd.
Ik herinner me dat ik zo’n 25 jaar geleden een reportage maakte over minderjarigen die werden opgesloten in een gevangenis. Niet dat ze iets misdaan hadden, maar de Staat wist niet wat ze met die kinderen aan moest, dus dan maar de cel in. Toen maakte ik me al woedend over die behandeling (wat heb je nog voor kans in je leven als je zo’n jeugd hebt gehad?) maar het gebeurt nog steeds. Niet één keer, maar tot wel 3000(!) keer per jaar.
Trouwens, wat ik niet wist, we zijn in Nederland kampioen uit huis plaatsen van Europa. Ook over uit huis plaatsen heb ik reportages gemaakt. Als je ziet wat dat aanricht in een gezin, het is afgrijselijk.
Ter voorbereiding op dit stuk kwam ik in het boek van mevrouw Van Beek het woord ‘scheurjurk’ tegen. Nooit van gehoord. Dus ik mail haar: wat is dat? Krijg ik terug: ’Dat is een jurk die een jongere in een instelling aan krijgt die niet kan worden gescheurd, zodat hij/zij zich, door er een reep vanaf te scheuren, niet aan kan ophangen. Overigens worden die jurken gedragen zonder ondergoed. Ook als je menstrueert.’
Er is het verhaal van een meisje van 7, dat nog nooit in een normaal huis heeft gewoond. Ze is agressief. Vind je het gek, dat zou ik ook zijn.
Of het verhaal van een meisje van 13, vwo-niveau. Die komt er wel, denk je dan. Maar ze kan het leven niet aan, vraagt om hulp. Wachtlijst. Ze moet opgenomen worden. Wachtlijst. Komt terecht in een gesloten instelling. Drama.
Soms kan ik gewoon niet geloven dat dit over Nederland gaat, maar het is toch echt zo. Gelukkig had mevrouw Van Beek een sponsor, Het Vergeten Kind, die het boek nu naar 9000 gemeenteraadsleden en wethouders heeft gestuurd. En die kunnen we dan over een jaar of vijf weer allemaal voor de camera’s zien vertellen dat het echt die anderen waren die het fout deden.
25 november 2020