Gisteren had ik een afspraak in hartje Amsterdam. Het was echt jaren geleden dat ik in het centrum was en misschien daarom kwamen allerlei herinneringen aan vroeger boven.
Aan de demonstraties van ‘Baas in eigen Buik’, voor abortus, die ik als jonge verslaggever vastlegde. Toen was Amerika nog een vooruitstrevend land, waar vrouwen veel meer te zeggen hadden dan hier. Ik had toen niet geloofd dat in de twintiger jaren van de volgende eeuw het Hooggerechtshof in de VS abortuswetgeving over zou laten aan de Staten, en daarmee het federale recht op abortus beperkte. Voor ons was de VS een land waar je als vrouw gelijke rechten had, je wilde er heen, daar waren de kansen. Hoe anders is dat nu.
Via de radio hoor ik over de boerenblokkades, en ik moest denken aan de reportages die ik maakte bij boeren die gedwongen werden te investeren in hun bedrijven om groter, groter, groter te worden. En wel graag geld lenen bij de Rabobank tegen hoge rente.
Al wandelend zie ik de mooie oude gebouwen, waar hier en daar een universiteitsafdeling gevestigd is. Daar maakte ik aardig wat interviews met wetenschappelijke onderzoekers.
Ik moest daarom denken aan de Club van Rome, die in de zeventiger jaren al waarschuwden voor de klimaatproblematiek in hun rapport ‘Grenzen aan de groei.’ Jarenlang zijn ze weggelachen als oude, zure heren. Nu ziet iedereen dat ze gelijk hadden.
Met name de bevolkingsgroei is al die tijd onbelicht gebleven. Kijk eens naar Nederland.
Toen ik geboren werd waren er 5 miljoen Nederlanders, nu 17,5 miljoen. Iedereen snapt dat het zo niet door kan gaan. Maar hoor je er ooit een politicus over?
En dan heb ik het nog niet over een Afrikaans land als Nigeria gehad, waar nu 174 miljoen mensen zijn en aan het eind van deze eeuw…. 914 miljoen. Dat loopt natuurlijk fout, dat kan elk weldenkend mens voorspellen.
Ik wandel langs de nog altijd prachtige grachten, verbaas me erover dat tijdens mijn wandeling van een kwartier ik geen woord Nederlands hoor.
Ik zie propvolle terrassen, snap ik, het is mooi weer. Maar hoe doen die mensen dat, een koffietje kost 4 euro, een prosecco 10. Dure hobby.
Vanuit de trein zag ik dat het stikdruk was op de snelweg. Had ik niet gedacht, met die krankzinnig dure benzine.
Blijkbaar is menselijk gedrag moeilijk te voorspellen.
En de geschiedenis al helemaal niet, blijkt uit bovenstaande. Jammer dat ik de jaren 20 van de volgende eeuw niet zal beleven. Wat zal er dan niet voor krankzinnigs gebeuren?