Leuk natuurlijk, al die demonstraties voor het klimaat, maar wie demonstreert er voor het eigen-omgeving klimaat?
Onze maatschappij wordt gerund door 30 tot 50 jarigen, die geen gezondheidsproblemen hebben en denken: na mij de zondvloed.
Maar ik zie toch een ernstig probleem op ons afstormen: de teloorgang van de vertrouwde huisarts.
Aan alle kanten wordt hun bestaan bedreigd, en daarmee ons bestaan. Realiseert iemand zich wel dat met het groeiend aantal alleenstaanden de huisarts soms de enige persoon is tegen wie mensen hun geheimen durven te vertellen?
Jongere huisartsen willen niet meer dan zestig uur werken, dat is het eerste probleem. Dan is er een huisvestingsprobleem. Een moderne huisartsenpraktijk heeft gemiddeld tien personen in dienst, receptie, assistenten. Er moet dus een pand gevonden worden waar al die mensen in kunnen en dat is duur of onvindbaar.
En wat is de laatste ontwikkeling? Investeringscowboys kopen praktijken op en proberen met zo min mogelijk geld zoveel mogelijk te verdienen. En dan het meest bizarre: niemand weet wie die opkopers precies zijn. Huh? Wie gaat er aan de haal met onze intiemste gegevens?
Ik heb al de meest vreselijke verhalen gehoord: praktijk nooit bereikbaar, voor alles een ingesproken bandje.
De basis van onze maatschappij is dat we het met elkaar doen. Dat, hoe melodramatisch dat misschien klinkt, we een beetje om elkaar geven. Als het alleen nog maar om geld gaat, zie ik de toekomst somber tegemoet.
Mag ik, niet om jullie jaloers te maken, maar om jullie te troosten, vertellen hoe het ook kan?
Ik had een oudere huisarts die met pensioen ging. Voor hem in de plaats kwamen twee huisartsen. Ik dacht: dat wordt niks, ik ga toch niet bij twee personen steeds m’n verhaal vertellen? Maar dat viel reuze mee. Ze weten precies wat er gebeurt, houden elkaar op de hoogte. Op het ergst van mijn pijn riep de ene huisarts: ‘Dit gaat zo verder niet, ik ga nu bellen met het ziekenhuis!’ En binnen een uur zat ik er.
Wekelijks bleven ze telefonisch vragen hoe het ging, ook nu bellen ze nog.
En denk niet dat dat komt omdat ik een zogenaamde BN-er ben, ik hoor het van alle patiënten.
Het feit dat er gewone menselijke aandacht is, maakt je al beter, bij wijze van spreken.
Een arts die je koud aankijkt met een blik van:’Wat heeft deze nou weer te zeuren?’ maakt je diep ongelukkig, ook omdat je als patiënt natuurlijk extra kwetsbaar bent.