Van alle kanten kwamen berichten dat er een verschrikkelijke tentoonstelling was geopend in het Verzetsmuseum. Verzetshelden mochten geen held meer genoemd worden.

Omdat mijn vader tijdens de oorlog bij het gewapend verzet zat, als Jood, met een vals persoonsbewijs, dacht ik: ‘Eens even kijken waar iedereen zich zo over opwindt,’ en ik bezocht de tentoonstelling in Amsterdam.

Ik zal nu wel veel mensen tegen de haren instrijken, maar ik vond het een leerzame, interessante tentoonstelling. In korte streken wordt de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog geschetst. Hoe langzaam maar zeker het de joodse bevolking onmogelijk werd normaal te leven en hoe het verzet tegen de Duitse bezetter zich organiseerde.

Waar vielen de critici over?

Voornamelijk over het feit dat Hannie Schaft, het meisje met het rode haar, een verzetsstrijdster, en haar vervolger van de Sicherheitsdienst, Emil Ruhl, in één ruimte samen zijn gebracht. Je zou zeggen: dat moet toch kunnen na bijna 80 jaar. Maar nee, dat kan dus blijkbaar niet. Door collega journalisten werd beweerd, dat in de beschrijving van de SD er stond dat hij een aardige huisvader was. Geen idee waar dat vandaan komt, ik heb het nergens kunnen vinden.

Emil Ruhl zegt;(letterlijk overgenomen van de tentoonstelling):’Telkens kwamen er meldingen binnen van sabotage en later van liquidaties, waarbij steeds een meisje betrokken was, een vrouw met lang rood haar. Maandenlang maakte hij jacht op dit ‘meisje met het rode haar’: Hannie Schaft.

Als zij bij een straatcontrole illegale kranten en een wapen bij zich heeft, wordt ze herkend.  Emil verhoort haar dagen-en nachtenlang. ’Voor ons was ze een terroriste die onze mensen doodschoot.’ Hannie geeft haar verzetsacties toe. Ze wordt op 17 april, drie weken voor de bevrijding, doodgeschoten in de duinen. Emil Ruhl wordt na de oorlog veroordeeld tot 18 jaar gevangenisstraf.

Wat is hier mis mee?

Mijn vader had een bloedhekel aan de term verzetsheld. Hij zei altijd: ’Verzetshelden? Die zijn van na de oorlog. Toen was ineens iedereen een verzetsheld. Wij hebben gewoon onze plicht gedaan.’

Als ik nu alle onrust rond dit onderwerp bekijk, kan ik maar één ding constateren. Er is veel onterecht verdriet gedaan aan mensen die de hysterische journalisten geloofden. Waarom hebben zij verzonnen dat Ruhl een aardige huisvader werd genoemd?

Allemaal heel kwalijk. Net als het zogenaamde drugsgebruik van een verzetsstrijder. Ook niet waar, onder begeleiding van een arts kreeg hij pilletjes om de spanning van het verzet aan te kunnen. Lijkt me logisch.

En dat deze mensen uitzonderlijk moedig waren, dat komt heel duidelijk naar voren tijdens deze hele tentoonstelling. Wat mij betreft: uitstekend gedaan

Leuk als je deelt!