Er is een tijd geweest, als ik bijvoorbeeld geen elektriciteit had of geen water in het buitenland, dat ik inderdaad dacht: ‘wat leef ik toch in een gaaf land.’
Maar ik krijg steeds vaker de indruk dat ik wel heel blij mag zijn dat ik in een andere, veel armere tijd ben opgegroeid.
Ik volg even de levensloop van kinderen, vandaag de dag, via het nieuws.
Ouders kunnen de kinderopvang niet meer betalen. Dat betekent dat meestal moeders niet meer kunnen werken, of dat de opbrengst van hun werk naar de kinderopvang gaat.
Daarna de lagere school. Sommigen hebben maar voor drie dagen leraren. Enorm gebrek aan onderwijsgevenden. En als je er vanaf komt, is lezen en schrijven niet vanzelfsprekend. Ik bedenk dit niet, alles wat ik in deze column zeg zijn uitkomsten van onderzoeken.
Dan de middelbare school. Eveneens niet genoeg leraren om verantwoord les te geven. Aan alle kanten worden ze bestookt door goksites, en zeker als die kinderen dat midden in de nacht doen, is er geen enkele controle en staat verslaving op de loer. Drugsdealers met dure horloges staan op het schoolplein.
Festivals bezoeken is in. Die te bezoeken zonder drugs te gebruiken is vrij moeilijk. De politie heeft de controle opgegeven. Er zijn te veel gebruikers. In het rioolwater van de stad Amsterdam zitten de meeste afvalstoffen van drugs, cannabis en MDMA. Daarmee is Amsterdam de hoogst scorende stad van Europa.
En dan iets dat ik al van alle kanten hoorde: jongeren van 14, 15 jaar zijn ongelooflijk depressief. Begonnen tijdens corona, dus ik dacht: daarna zal het wel overgaan, corona is tenslotte voorbij. Maar nee.
Droomde ik vroeger van een vakantie in het buitenland, van ouders die je mee uit eten namen naar een restaurant, deze kinderen hebben het allemaal, maar ze zien het leven totaal niet meer zitten.
Toen ik in shock was over een meisje van 13 dat zich voor de trein had gegooid, reageerde iemand met: ’O, dat is de vierde al dit jaar.’
Hoe gaan we deze jonge mensen helpen? We moeten ze laten zien dat we ze nodig hebben, dat ze erbij horen, dat we van ze houden. Maar ook: dat ze zich nuttig kunnen voelen, al was het alleen al door de krant rond te brengen of in de horeca te werken. Iets voor een ander betekenen is een reden voor geluk. Als alles thuis al betaald wordt, is er geen enkele uitdaging. Wat maakt het uit of je een baantje hebt? Pa betaalt toch, vaak ook om z’n schuldgevoel af te kopen omdat hij bij ma weg is.
Dat verrotte geld maakt jonge mensen ziek.
In ieder geval: petje af voor ouders die hun kinderen naar volwassenheid loodsen zonder problemen. Het lijkt me een medaille waard.