Iedereen heeft toch wel een afwijkinkje?
De mijne is vrij onschuldig: ik hoor over een restaurant vertellen dat het fan-tas-tisch is en ik móét er heen. Proeven. En dan thuis proberen na te maken.
Ik geef toe, ik ga er ver in. Las in een krant dat Slovenië het smulpapenland van Europa is.
Nou, dat zullen we nog wel eens zien, denk ik dan. Als er vervolgens goedkope tickets aangeboden worden, ben ik al onderweg. Ljubliana, dat is de stad waar je moet zijn. Zeker de helft van mijn vrienden vroeg: waar is dat, nooit van gehoord. Het is vlakbij, want het ligt onder Oostenrijk en naast Italië.
En ik moet toegeven: nog niet in een stad zoveel gourmet-winkeltjes getroffen. Ze verkopen er olie gemaakt uit pitten van pompoenen, pinda’s met truffelsmaak en de meest fantastische sauzen.
Eenvoudige restaurants komen met bijzondere smaakcombinaties: aardappelpuree met passievrucht en gerechten met veel verschillende soorten paddenstoelen.
Ik had deze reis twee maanden geleden geboekt en laat nou net op de dag dat ik aankom in mijn hotel de Europese Top gehouden worden. Heb me nog nooit zo safe gevoeld, wat een beveiliging! Ook interessant om te zien hoe dat soort delegaties eenvoudige hotelgasten opzij maaien.
Het hoogtepunt van mijn reis zou een bezoek aan Hisa Franko worden, een wijd en zijd beroemd restaurant, ik dacht in Ljubliana, maar het blijkt in Kovarid, twee uur rijden door diepe wouden te zijn. Als ik bij bocht 386 in de heuvelachtige omgeving met constant stromende regen op weg ben naar het restaurant, vraag ik me wel even af waar ik mee bezig ben.
Maar Ana Ros, de enige vrouwelijke chef op de lijst van 100 beste koks ter wereld, maakt alles goed. Ze studeerde diplomatie, kwam haar man tegen wiens vader een restaurant had en besloot samen met hem het restaurant te gaan runnen. Ze had tot die tijd nog nooit gekookt. Nu komt men van over de hele wereld om bij haar een vast menu van 21 gerechten te eten met bijpassende Sloveense wijnen. Over hoe een leven anders kan lopen. Ze werkt met plaatselijke gerechten, paddenstoelen uit het bos ernaast, ze maakt zelfs een sorbet van Japans onkruid, of een dumpling gevuld met berenklauw. Ik dacht dat dat verzonnen was, maar in Slovenie zijn nog heel veel beren. Wist ik ook niet.
Echt waar, op de dag dat ik er eet, hoort Ana dat ze 21ste op de wereldlijst is geworden. Geweldig, toch? Wel een beetje balen dat op die wereldlijst niet één Nederlander staat.
Maar geloof me, voor een foodie als ik, was het de reis waard.