Van de week was de première van de Rocky Horror Show in de Stadsschouwburg in Amsterdam, zoals u maandag op de pagina Privé kon lezen.
Een raar dubbel gevoel: leuk om iedereen weer eens te zien na twee jaar, maar ook angstig: een grote groep mensen dicht bij elkaar had ik lang niet meer meegemaakt. Iedereen werd keurig gecheckt met de QR-code én een identiteitsbewijs, maar toch… Hoe geconditioneerd je bent na al die tijd!
Toen iedereen ook nog begon te juichen omdat het optreden van hoofdrolspelers Sven Ratzke, Ellen Pieters en Esmée Dekker inderdaad geweldig was, dacht ik ooooo, superspreader!
Enfin, nog niks over gehoord, dus het zal wel goed gegaan zijn..
Leuk om Mariska van Kolck met haar mooie zoon te zien, maar hij was vooral ook erg aardig. Altijd een opgewekte, enthousiaste vrouw… Jacques d’Ancona, 83, maar vief als ever, samen met zijn partner. En niet te geloven, Ria Valk, een vrouw met een dijk van een zangcarrière maar met niet zo veel geluk in de liefde. En wat overkomt haar? Ze wordt op haar tachtigste zo verliefd dat als ze het me vertelt, ze verandert in een verlegen puber. Hoe mooi is dat, dat gun je toch iedereen? Het geeft de burger moed. Alles is nog altijd mogelijk.
Ik heb genoten van de voorstelling, maar vooral ook van de gesprekken die ik in de pauze en na afloop had.
Komt er een jongeman naar me toe.
‘Mevrouw Keijl, kent u me nog?’ Hij kwam me wel enigszins bekend voor.
‘Zestien jaar geleden zat ik bij U in de Max & Catherine show. Het ging over pesten, en omdat ik in die tijd nog heel erg werd gepest, durfde ik eigenlijk niet in de uitzending. U zei dat ik vooral in mezelf moest geloven en het probleem van het pesten bij de pesters moest laten. Ook na afloop heeft u nog heel lang met me gesproken, en dat heeft me zo veel moed gegeven! Ik ben nu een influencer met 300.000 volgers op Instagram en Tiktok, en ik probeer mensen te helpen die het moeilijk hebben met pesten. Als U mij toen niet overgehaald had, had de therapeutische werking die het programma voor mij had, nooit plaats gevonden!’
We hebben het hier over Glenn Eilbracht.
Ach, er zijn wel eens van die dagen dat je denkt: waar doe ik het eigenlijk allemaal voor. Dat zal iedereen wel hebben. Maar zo’n jongen, die mij zoiets vertelt, ach mensen, daar kan ik weer jaren op voort. Die premières zijn, juist om dit soort gesprekken, onmisbaar.
Daarom is menselijk contact zo belangrijk. Je leeft ervan op.