Er zaten dus gewoon tweeëntwintig jaar geleden vier vrouwen vol in beeld in het programma Catherine te vertellen hoe collega’s niet van hen af konden blijven. Ongelooflijk dat die vrouwen dat toen durfden. En dat de redactie ze zo ver had gekregen dat ze kwamen.
Er was een belangrijke regel bij het programma Catherine. Bijna nooit kwam een gast niet vol in beeld. Ooit was er in het buitenland een interview gemaakt met iemand onder een deken. Het was een opzienbarend interview, dat later totaal fake bleek te zijn. Dus geen denken aan dat iemand niet in beeld kwam.
Karen, een van de vrouwen die in dat programma het woord deed, belde van de week de redactie van de NRC en vertelde over haar ervaring toen. Dus keek ik de uitzending terug, omdat mij om commentaar gevraagd werd. Eerlijk gezegd herinnerde ik me er niet zo veel van. We maakten ruim duizend uitzendingen en elke week was er wel iets opzienbarends, dus het was niet blijven hangen.
Ongelooflijke verhalen. Een vrouw vertelde dat zij door mannen werd beschuldigd van het hebben van ’zaadvragende ogen’. Ze nam lenzen, om van het gezeur af te zijn. Karen ging zo ver dat ze vertelde dat ze lesbisch was, maar dat hielp niet. Een algemene mening bij mannen is dat ‘als je er maar overheen gaat leren ze dat lesbische wel af.’
Maar nu het meest krankzinnige van alles.
Karen, Willeke Lempens, inmiddels een autoriteit op het gebied van seksuele intimidatie, en ook ik niet, konden ons herinneren dat er ook maar enig rumoer over de uitzending was geweest.
Geen verhitte talkshow discussies, geen grote krantenartikelen, geen radio- programma’s.
Ik kan er maar één reden voor geven: vrouwen werden nog minder serieus genomen in die tijd. En het programma Catherine ook niet. Ach, zo’n vrouwenprogrammaatje op de middag, wat stelde dat nou voor? Er keken weliswaar elke dag een miljoen mensen, maar ook dat waren vrouwen en die hadden toch niks in de melk te brokkelen, dus het was allemaal niet belangrijk wat er daar gezegd werd.
Met name Karen ervoer de uitzending als een loutering. Wat fantastisch om dat na al die jaren te horen.
Voor zover er dus mensen zijn die denken dat er niets veranderd is: in elk geval werd er nu wel naar anonieme vrouwen geluisterd. Het sensationele aan het verhaal van The Voice is natuurlijk dat wij denken dat we de ‘daders’ kennen. Maar dat bleek uiteindelijk in het geheel niet het geval te zijn.
Zouden die mannen tegen elkaar opgeschept hebben over hun ‘veroveringen’? Kijk, dat moet er nou uit. Mannen moeten tegen elkaar zeggen: dat doe je niet, zo ga je niet met vrouwen om. Er is niets macho’s aan. Je bent een looser als je vrouwen tegen hun zin versiert.