Het wordt me vaak gevraagd: is het niet moeilijk om elke week weer een onderwerp voor die column te bedenken? Meestal antwoord ik naar waarheid: neuh, het valt wel mee.
Maar vorige week dacht ik toch echt dat de eerste keer was aangebroken dat ik geen enkel, maar dan ook geen enkel onderwerp kon verzinnen. Hoe ging ik dat de redactie meedelen?
Totdat ik ‘s morgens om zeven uur Kim Pot bij toeval op de radio hoorde die vertelde over hoe ze aan baarmoederhalskanker ontsnapt was en de FaceBook pagina ‘closemetjedoos’ begon. Of was het achteraf geen toeval?
Het gebeuren herinnerde mij er aan, dat ik ooit de actiegroep ‘Olijf’ mede oprichtte, die meer aandacht vroeg voor gynaecologische kanker.Alleen, zo’ n dertig jaar geleden kreeg je er geen hand voor op elkaar: vrouwenzaken, daar hielden journalisten zich niet mee bezig. Omdat de meeste journalisten toen mannen waren.
En dan zie je dat er ongelooflijk veel veranderd is, gelukkig.
Er kwamen vele interessante reacties op het onderwerp binnen.
Een mevrouw die zich kon voorstellen dat vrouwen het geen pretje vinden om het onderzoek met de benen wijd te laten doen, wees me op een ‘zelfafname set.’ Ik had er nooit van gehoord.
Iemand anders vroeg me een pleidooi te houden om geen leeftijdsgrens naar boven in te stellen.
Maar de mooiste reactie, die mij tot tranen roerde, kreeg ik van Cees.
‘Spijtig genoeg weet ik er alles van,’ schreef hij.’ Bijna 33 jaar geleden stierf mijn vrouw op 33 jarige leeftijd aan de gevolgen van baarmoederhalskanker. Van een uitstrijkje was toen helemaal geen sprake, want, zo redeneerde de huisarts, ‘ op zo’n jonge leeftijd komt het nagenoeg niet voor.’De klachten werden met het grootste gemak toegeschreven aan de naweeën van de bevalling van onze jongste dochter. Pas toen het te laat was kwam men erachter dat baarmoederhalskanker de oorzaak was .Een moeder die haar kinderen van destijds 2,4, 8 en 11 jaar oud niet langer mocht zien opgroeien, alleen maar omdat de ziekte nauwelijks voorkwam bij jonge vrouwen. Het is nog altijd niet te bevatten.’
Steeds ben ik weer verbaasd over wat een heftige reacties zo’n klein stukje getypte woorden kan oproepen.
En hoe dankbaar mensen zijn dat je aan bepaalde onderwerpen aandacht besteed omdat ze zich nergens gehoord voelen.
‘Het verleden blijft een hard gelag,’ schrijft Cees nog,’mede als gevolg van onwetendheid van destijds, en alle ellende die we als gezin hebben moeten doorstaan na de dood van mijn vrouw. In uw column, mede door Kim, legt u de vinger op de zere plek. Eindelijk, het voelt als erkenning.’
En wij maar denken dat baarmoederhalskanker alleen vrouwen treft. Soms heb je de lezers nodig om je de ogen te openen.
Dan denk ik: was het nou echt toeval dat ik Kim Pot op de radio hoorde, of moest het zo zijn, om Cees eindelijk zijn gevoel van erkenning te geven?
