Vandaag verschijnt het laatste geheime dagboek van Hendrik Groen,

‘Opgewekt naad de eindstreep’ en morgen wordt het besproken in de Vijf Uur show.

Ik heb nu al zijn dagboeken gelezen en het is eigenlijk ongelooflijk hoe iemand vol humor en rationaliteit over de meest verschrikkelijke situaties in een mensenleven kan schrijven.

Hendrik heeft een vriendin, Grietje, bij wie hij op bezoek wil gaan. Als hij in het tehuis aankomt waar ze woont, blijkt ze twee weken geleden overleden. Hij vindt het nogal raar dat niemand hem daarvan op de hoogte heeft gesteld, ’ik was toch een van de weinigen die haar al die jaren trouw had bezocht,’ want nu kan hij geen afscheid meer nemen van z’n vriendin. Als hij thuiskomt blijkt de rouwkaart ongeopend bij de oude kranten te liggen.

Een behoorlijk traumatische ervaring, die licht als een vlinder wordt beschreven. ’Wat ben ik toch een domme oude man.’

Het deed mij denken aan de tijd dat mijn moeder overleed. Je verstuurde toen kaarten met de PTT. Haar beste vriendin belde me huilend na haar begrafenis op: de kaart was de dag na de plechtigheid aangekomen, dus ook zij had geen afscheid kunnen nemen. Dat is nu 34 jaar geleden en ik krijg het nog benauwd van het schuldgevoel als ik eraan denk.

De dagelijkse situaties in een tehuis worden bovendien herkenbaar beschreven. Hendrik heeft een nieuwe maat, met wie hij puzzels legt van honderden stukjes op een spaanplaat. En dan wil net die ene zijkerige mevrouw aan dat tafeltje zitten waar de puzzel ligt, ’omdat het daar niet tocht’, dus moeten de mannen woedend en mopperend met hun puzzel verhuizen.

Prachtig hoe het verlies van het dochtertje van Hendrik wordt beschreven. Ze was nog maar vier en verdronk met haar fietsje in een sloot. Als kinderen dichtbij het tehuis vlakbij water spelen, vraagt hij ze van het water weg te gaan. De moeder snauwt waar die oude man zich mee bemoeit. En als Hendrik het dan uitlegt, weet de moeder niets anders te doen dan ‘sorry’ te mompelen.

Soms worden de emoties je te veel, dan moet je het boek even wegleggen.

Ik word wel steeds benieuwder naar die Peter de Smet, de schrijver van deze boeken, die onder geen voorwaarde in de publiciteit wil. Maar iemand die zo precies kan beschrijven wat je voelt als je merkt dat je aan geheugenverlies begint te lijden, die zo met een glimlach kritisch kan zijn over bijvoorbeeld de situatie bij de KLM, die ondanks alles de humor van elke situatie inziet… dat moet een bijzonder mens zijn.

4 november 2020

Leuk als je deelt!