Natuurlijk ging ik ook naar de documentaire over Britney Spears kijken, Framing Britney Spears, op Net 5. Er was een enorme toestand over het gedrag van Ivo Niehe, 22 jaar geleden, toen hij een vraag aan haar stelde over haar borsten.
De documentaire zou gaan over de invloed van de media op haar leven. Daar ging het dus niet over. Het ging over het feit dat deze vrouw onder curatele van haar vader is gesteld, dat haar fans dat geen goed idee vinden en dat ze dat willen veranderen.
Niemand kan precies de situatie van 22 jaar geleden terug halen. Er was toen veel gespeculeer over haar borsten in het nieuws en als ik Ivo was geweest had ik haar ook die vraag gesteld. Iedereen wilde het toen namelijk weten. Alleen Ivo heeft nu in deze tijd drie nadelen: hij is wit, een man en een babyboomer. Nou, dan kun je het verder wel schudden.
Volgens Ivo had hij het er van tevoren met haar over gehad en ze had aangegeven het geen punt te vinden.
Wat ik niet snap, is dat 22 jaar geleden niemand zich erover opwond.
Je kunt dus constateren dat er nogal wat veranderd is in deze maatschappij. Zijn we nog tuttiger, preutser, zeikeriger aan het worden? Of zijn we pas kritisch als ze in het buitenland iets constateren? Deze film werd namelijk gemaakt in de VS. Op zich knap dat ze die twintig seconden van Ivo überhaupt gevonden hebben.
Wat wel opvalt is dat met name beroemde vrouwen slachtoffers worden van de media. Kijk naar prinses Diana, die de druk niet meer volhield. Ik geloof dat niemand zich kan voorstellen wat het betekent om elke stap gevolgd te worden door een horde fotografen. Hoewel er natuurlijk altijd twee kanten zijn aan de zaak: als wij consumenten die foto’s niet zo graag zouden zien zouden de paparazzi iets anders gaan doen.
En laten we nou niet doen alsof dit in Nederland niet gebeurt: neem Samantha de Jong, oftewel Barbie. Terwijl de koppen in de krant stonden: Barbie Zoekt Rust, stonden er hele batterijen fotografen bij haar voor de deur. Hoe hypocriet kun je zijn?
Het blijft een lastig evenwicht: de honger van het publiek naar een bepaald soort nieuws en degenen (fotografen en journalisten) die zijn ingehuurd om daarover verslag te doen. Als ik een verslag maak over een totaal onbekende vrouw, leest niemand het en wordt de krant niet verkocht. Dus?
Misschien moet de conclusie gewoon zijn dat we te weinig te doen hebben en ons met z’n allen laten opjuinen door een paar opgewonden standjes op Twitter.
17 februari 2021