Ja, ik weet, dit is geen gezellig onderwerp. Maar vorige week is een vriend van mij, die ik al dertig jaar kende, overleden. Eerlijk gezegd is het nog steeds niet helemaal tot me door gedrongen. Vooral omdat hij een jaar geleden donor zou zijn voor een vriendin en medisch binnenste buiten was gekeerd. Hart, longen, bloeddruk, alles was gecontroleerd.
“Meneer, u heeft het lichaam van een jonge god,’ had de dokter gezegd. En nu, een jaar later, wordt hij vandaag gecremeerd.
Hij bleek kanker door zijn hele lichaam te hebben. Er zat een gezwel in zijn hoofd, in zijn nieren en in zijn longen.
Zijn partner logeert bij mij. Hij is een buitenlander en spreekt geen Nederlands. Een klein beetje Engels maar voornamelijk Spaans. Enig idee hoe eenzaam het is in een land te verblijven waar niemand je verstaat? Ik wel, dus het leek me goed hem bij mij uit te nodigen.
Ik ben daarom iets meer betrokken bij de organisatie van de crematie dan ik zou willen, want af en toe wordt mijn hulp ingeroepen vanwege de taal.
En er gebeurt iets dat ik zelf jaren geleden moest ervaren.
Ik werd toen onverwacht voor een operatie opgenomen in een ziekenhuis in het buitenland. Ik werkte nog volop, met een bloeiend sociaal leven. Maar het vreemde was, dat juist de mensen met wie ik het nauwste contact had, niets van zich lieten horen. En de mensen met wie ik, dacht ik, een oppervlakkige relatie had, waren warm en liefdevol.
Zo was er een geluidsman met wie ik veel reportages maakte. Hij belde me elke dag om te vragen hoe het met me ging. Zoiets vergeet je nooit. Want juist als iets dergelijks je overkomt buiten je comfort zone, is het extra zwaar.
Hetzelfde zie ik nu weer gebeuren. Mijn vriend was een geweldige vriend. Hij stond voor iedereen klaar, hielp waar hij maar kon. Hij vond dat normaal. Zulke mensen vind je niet veel meer. Maar ook hier: de mensen met wie hij het nauwste contact had, die hij bij van alles hielp, laten niets horen of komen niet.
De partner van mijn vriend is diep teleurgesteld.
Eerlijk gezegd ben ik ook wel eens slordig geweest als iemand overleed. Zoveel contact had ik niet met de achtergebleven partner en dan liet ik niets horen. Ik zie nu hoe erg dat is. Zo’n partner weet natuurlijk alles van de vrienden, als het goed is tenminste, en ziet het als een belediging dat niet de moeite genomen wordt te reageren.
Nooit te oud om te leren, blijkt ook nu maar weer.
23 september 2020