Er was een tijd dat anonieme brieven en aanklachten onmiddellijk in de prullenmand belandden.
Die tijd is voorbij. Een heel land kan ontwricht worden door een anonieme aanklacht.
Het gekke is, dat we niet eens weten of de anonieme klager van grensoverschrijdend gedrag bij Khadija Arib misschien wel dezelfde is als bij Johnny de Mol. Theoretisch zou het kunnen.
Eerlijk gezegd vind ik langzamerhand dat anonieme gedoe grensoverschrijdend. Als het dan werkelijk zo erg was dat je stoel er niet stond bij een vergadering, waarom moet jij dan ook nog met anonimiteit beschermd worden? Ben je dan zo laf dat je niet eens in de openbaarheid durft te komen? En kon je niet gewoon tegen mevrouw Arib zeggen dat je het niet leuk vond dat je stoel er niet was? Nee, daar moet anderhalf jaar overheen gaan, over vergaderd worden, Kamerleden van hun belangrijke werk gehouden.
Als je echt vindt dat jou onrecht is aangedaan, stap dan naar voren en vecht met open vizier, want als je gelijk hebt, zal iedereen je steunen.
Veel van dit soort klagers worden gedreven door afgunst. En als je het goed bekijkt zijn wij Nederlanders maar een jaloers volkje.
Ik heb zelf ooit een documentaire gemaakt over de FIOD, waar na een klacht van een ontslagen werknemer werd ingevallen bij een fabriek en zo de ondernemer onterecht totaal kapot werd gemaakt. ’Waar rook is, is vuur’, hoor je dan, maar dat was in het betreffende geval absoluut niet zo.
Wraak en jaloezie staan hoog op de lijst van redenen om een ander te grazen te nemen. En wij vinden dat allemaal maar ok.
Het valt mij op, dat mensen die succesvol zijn, dat niet lang volhouden in Nederland. Kijk maar naar politici (Wilders),ondernemers (van Eerd), presentatoren (Linda de Mol) en zo kan ik nog even door gaan. Wij houden niet van mensen die goed zijn in hun vak, succesvol zijn en geld hebben.
In het FD stond vorige week een interessant interview met Adriaan de Mol van Otterloo, een van de succesvolste investeerders in Londen.
Hij zei het zo: ’Ik kan prima leven met een verzorgingsstaat als de Nederlandse, maar die doodt excellentie.’
Precies, want als je met niksdoen meer binnenharkt dan met werken, waarom zou je. En die idioten die hard werken en succesvol zijn, daar heb je dan al helemaal niks mee. Die moeten weg, de uitslovers. Iemand zal toch duidelijk moeten maken dat juist bijzondere mensen de wereld kunnen veranderen. Niet de bankhangers die maar één beweging maken: hun hand ophouden.