We kennen allemaal het gevoel: je probeert het zo goed mogelijk te doen en toch zitten dingen tegen.

Ik ben ervan overtuigd dat de meeste Nederlanders hardwerkende, eerlijke mensen zijn die hun kinderen zo goed mogelijk opvoeden en proberen rond te komen van het geld dat ze verdienen. En dan: ja hoor, daar is ie weer, het spook van de bankencrisis. Of gaan wij daar nou zo panisch mee om?

Ik herinner me nog van de vorige bankencrisis, 2008, dat ik toen regelmatig naar mijn vriend Peter in Zuid Afrika ging. Elke avond werden we hier gek gekletst over wat ons boven het hoofd ging, hoe het mis kon gaan, wat een eventuele rampen er te verwachten waren.

Als ik dan de tv in Zuid Afrika aanzette had niemand het erover. Waarom ook? De zon schijnt daar en velen hebben sowieso geen bankrekening. Dus bankencrisis? O ja, daar zijn ze druk mee in Europa ofzo. Ik vond dat toen een verademing.

Maar nu ga ik er niet meer zo vaak  heen en grijpt het me naar de keel.

Is corona voorbij, hebben we net misschien wel een oplossing voor de Haagse impasse, krijgen we dit weer.

Was het al moeilijk voor de middeninkomens om met de inflatie rond te komen, nu bestaat ook nog de kans dat hun saldo op de bank het niet meer houdt.

En waar je zo gek van wordt: je voelt je totaal machteloos.

Ik snap die mensen wel die zeggen: ik haak af, voor mij geen journaal, geen krant, geen radio meer. Ik raak er alleen maar van in paniek, ik kan er niets aan veranderen en het maakt me doodongelukkig.

Daarom is het zo heerlijk om naar zo’n jonge gozer te kijken als van de week bij Beau, Karsten, die met zijn saxofoon pop muziek aanvult en vanuit de hele wereld bijval krijgt.

Hallo Hilversum, wij snakken naar dit soort positieve berichten.

Ik herinner me uit de 80-er jaren, dat iedereen zich enorm opwond over de Russen die raketten in onze achtertuin zouden plaatsen, men sliep er niet van, liep mee in enorme demonstraties en uiteindelijk was het een storm in een glas water. Natuurlijk gaan nu mensen zeggen dat het gevaar is afgewend door de demonstraties, ik denk van niet.

Het is zo moeilijk: als je afhaakt heb je geen recht van spreken, maar als je mee blijft doen ook niet.

Dus hoe moet het nu verder? Heeft iemand een advies? Ik heb m’n hele leven gedacht dat actief betrokken zijn bij de maatschappij een zekere plicht is, maar zo veel afhakers om mij heen doen me twijfelen.

Leuk als je deelt!