Op 8 maart, Vrouwendag, zat ik in de life uitzending van WNL bij Rick Nieman comfortabel te discussiëren over vrouwenemancipatie met een kopje koffie en een stukje taart, terwijl op datzelfde moment 50 vrouwen in Kirgizië worden ingerekend.
Hadden ze iets misdaan? Nee, ze demonstreerden omdat het Internationale Vrouwendag was en vrouwen in Kirgizië van straat worden meegenomen om uitgehuwelijkt te worden aan wildvreemde mannen. Lijkt me genoeg reden om te demonstreren. Gemaskerde mannen probeerden de demonstratie te voorkomen. Als de politie komt, worden niet die engerds met de maskers gearresteerd, maar de vrouwen gevangengezet.
Hebben wij in Nederland daartegen geprotesteerd? Niet dat ik weet. Er is wel een hoop gedoe om straatnaambordjes, bij de Nederlandse feministen. Zo moet de Dam:Dame worden, en het Rokin: Beyonce Boulevard. Daaraan kun je het verschil in problemen zien: vechten voor je leven of voor een straatnaambordje. Beter kun je niet duidelijk maken in wat voor luxepositie wij hier leven.
Ik vond het een geweldige ervaring om in die uitzending te zitten met een vrouw die vijftig jaar jonger is dan ik, en die precies hetzelfde over heel veel ontwikkelingen denkt. Eva Vlaardingerbroek.
We wisselden natuurlijk ook ervaringen uit. Ik vertelde haar dat in de tien jaar dat ik deze column schrijf, de meest vreselijke reacties van vrouwen kwamen. Ooit had ik verhaal over hoe ik in een café werd aangerand, waarop vrouwen reageerden met: ’Zo’n oud wijf als jij aangerand? Dat geloven we niet!’
Terwijl mannen veel meer reageerden met dat ze zich schaamden dat hun seksegenoten zich zo misdroegen. Eva had dergelijke ervaringen. En één ding, Eva is geen oud wijf.
Natuurlijk is er nog genoeg te doen. Weg met de besnijdenissen en de betalingsongelijkheid. Meer vrouwen in de top zou mooi zijn, maar dan moeten ze wel full time willen werken. En ja, misschien is een quotum om mee te beginnen niet zo gek.
Het dubbele aan wat feministen op dit moment doen, is dat zij de Nederlandse man onderdrukkers noemen (nou kom op zeg, dat valt toch wel mee) en tegelijkertijd heten ze vluchtelingen uit culturen waar de vrouw onderdrukt wordt van harte welkom.
Hoe ga je die mannen uit die andere culturen ooit uitleggen dat de regels hier anders werken?
Maar er is hoop. Want mannen als Ozcan Akyol, van oorspronkelijk Turkse ouders en Ahmed Aboutaleb van oorspronkelijk Marokkaanse komaf, hadden beiden ouders die analfabeet waren. Zij werden beiden volgens de traditie opgevoed dat de man de baas is in huis. Zie wat een enorme aanwinst deze twee mannen voor de Nederlandse maatschappij zijn. Ze zijn stralende voorbeelden van helder en verlicht denken.
11 maart 2020